جايگاه رويكرد پديدارشناختي در فهم تجربه ديني در تعليم و تربيت

در اين مقاله كوشيده‌ايم نشان دهيم كه رويكرد پديدارشناختي مي‌تواند روشي مناسب براي تحليل تجربه ديني در حيطه تعليم و تربيت باشد. براي نشان دادن اين امر استدلال كرده‌ايم كه روش پديدارشناختي به مثابه روش توصيفي از منظر اول‌شخص اين امكان را مي‌دهد كه فرد مستقيماً تجربه زيسته خود را توصيف و تحليل كند و تحليلگر نيز با اين تجربه زيسته او مي‌تواند به تحليل معناي تجربه او دست زند و فرد از معناي تجربه ديني خودش شناخت و معرفت لازم را كسب كند. بنابراين در قسمت اول اين مقاله به برخي ويژگي‌هاي مهم روش پديدارشناختي اشاره كرده‌ايم. همچنين در اين مقاله نشان داده‌ايم كه رويكرد كل‌گرايانه اين امكان را براي پژوهشگر پديدارشناس فراهم مي‌سازد تا بتواند فرد مورد نظر -يعني متربي يا دانش‌آموز- را مبتني بر تجربه ديني او از زواياي مختلف در معرض توصيف و تحليل پديدارشناختي قرار دهد. افزون بر اين دو نكته مهم، به اين مطلب نيز پرداخته شده است كه اتخاذ رويكرد پديدارشناختي در تحليل تجربه ديني در تعليم و تربيت امكان گشودگي فكر براي پژوهشگر را فراهم مي‌كند تا بدون تعصب و پيشداوري بتواند درباره باورهاي مختلف ديني پژوهش كند، بدون آن كه درباره درست و نادرست بودن آنها قضاوت كند. اين موضوع مي‌تواند يكي از نقاط قوت چنين پژوهش‌هايي باشد كه در زمينه تعليم و تربيت ديني به فرد پژوهشگر و افراد مورد پژوهش اين امكان را مي‌دهد كه بتوانند بدون تعصب و پيشداوري تجربه‌هاي زيسته ديني‌شان را در حيطه تعليم و تربيت به اشتراك بگذارند.