خودشيفتگي مديرعامل، ريسك اعتباري و نوآوري شركتي

خودشيفتگي يك ويژگي و ساختار شخصيتي مطرح است كه به‌ويژه در رهبران شركت‌ها رايج بوده و تأثير قابل‌توجهي بر قضاوت و تصميم‌گيري‌هاي رهبران شركت‌ها به‌ويژه بر ميزان سرمايه‌گذاري در تحقيق و توسعه شركت‌هاي تحت هدايت آن‌ها دارد. اين مهم موجب اين مي‌گردد كه نوآوري شركت تحت‌الشعاع قرار بگيرد. در اين تحقيق به بررسي تأثير خودشيفتگي مديران عامل بر نوآوري شركتي و اثر تعديل‌كنندگي ريسك اعتباري پرداخته‌شده است. با توجه به محدوديت‌هاي تحقيق، نمونه‌اي مشتمل بر 26 شركت از صنعت دارو در بورس اوراق بهادار تهران طي دوره زماني 1401-1389 و با استفاده از اطلاعات موجود در يادداشت‌هاي توضيحي پيوست صورت‌هاي مالي و گزارش‌هاي هيئت‌مديره شركت‌ گردآوري گرديد. براي اندازه‌گيري متغير خودشيفتگي از اندازه امضاء مديران عامل و جهت سنجش نوآوري شركت از ميزان سرمايه‌گذاري در مخارج تحقيق و توسعه استفاده‌شده است. براي آزمون فرضيه‌ها، از داده‌هاي تركيبي (با كنترل اثرهاي سال) و الگوي رگرسيوني چندمتغيره استفاده گرديد. نتايج بررسي نشان مي‌دهد كه خودشيفتگي مديرعامل بر نوآوري شركتي تأثيرگذار نيست. همچنين ريسك اعتباري نقش تعديل‌كننده بين خودشيفتگي مديرعامل و نوآوري شركت را ايفا نمي‌كند. يافته‌هاي تحقيق، نظريه مربوط به خودشيفتگي مديرعامل را گسترش مي‌دهد و پيامدهاي عملي مهمي براي تصميمات سرمايه‌گذاري تحقيق و توسعه و انتخاب مديران شركت‌ها را دارد.