تأثير تمرين تناوبي پُرشدت (HIIT) بر ميزان پروتئين‌هاي مرتبط با مسير ميتوفاژي (LC3 و BNIP3L) در بافت عضلاني نعلي رت‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: ميتوفاژي نوعي مرگ سلولي براي تنظيم كيفيت ميتوكندري است كه در شرايط بيماري مانند ديابت مي‌تواند منجر به اختلال شود؛ بنابراين، هدف از انجام تحقيق حاضر، تأثير تمرين تناوبي پُرشدت (HIIT) بر ميزان پروتئين‌هاي مرتبط با مسير ميتوفاژي (LC3 و BNIP3L) در بافت عضلاني نعلي رت‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو است. روش‌ها: در اين مطالعۀ‌ تجربي، 18 سر رت نر سه ماهه از نژاد اسپراگ‌داولي با ميانگين وزن 30±270 گرم انتخاب شدند. رت‌ها از طريق تزريق درون‌صفاقي محلول‌ استرپتوزوتوسين و نيكوتين‌آميد مبتلا به ديابت نوع دو شدند. اين رت‌ها به روش تصادفي به دو گروه، تمرين ديابتي و كنترل ديابتي تقسيم شدند؛ يك گروه كنترل سالم نيز در نظر گرفته شد. گروه تمريني، HIIT را به‌مدت هشت هفته با شدتي معادل 85 تا 95 درصد حداكثر سرعت انجام دادند. تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از طريق آزمون آنواي يك‌طرفه در نرم‌افزار گراف‌پد پريسم نسخۀ 9.5 انجام شد. سطح معناداري 0.05 P≤ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: محتواي پروتئين‌هاي LC3 و BNIP3L افزايش معني‌داري را پس از هشت هفته HIIT نسبت به هر دو گروه كنترل ديابتي و كنترل سالم نشان داد (0.0001P= ). نتيجه‌گيري: مي‌توان نتيجه گرفت كه HIIT با افزايش عوامل مرتبط با ميتوفاژي مي‌تواند سبب پاكسازي ميتوكندري‌هاي ناكارآمد در عضلۀ آزمودني‌هاي ديابتي شود؛ با اين وجود ميتوفاژي بيش از حد نيز مي‌تواند سبب نقص عملكردي در تنظيم كيفيت ميتوكندري‌ها شود.