تأثير تمرين‌ تناوبي با شدت بالا بر محتواي درون سلولي پروتئين‌هاي اتوفاژي در بافت بطن چپ قلب موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه: ديابت با اختلال در مسير اتوفاژي مي‌تواند باعث بروز عوارض جدي قلبي و عروقي شود. هدف از تحقيق حاضر، بررسي تأثير تمرين‌ تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر محتواي درون سلولي پروتئين‌هاي اتوفاژي در بافت بطن چپ قلب موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع يك است. روش‌ها: در اين مطالعۀ تجربي، 18 سر موش صحرايي نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ‌داولي با ميانگين وزن 20±300 گرم انتخاب شدند. 12 سر از موش‌ها از طريق تزريق درون صفاقي محلول‌هاي STZ (با دوز 50 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم از وزن بدن) ديابتي نوع يك شدند. اين موش‌ها به روش تصادفي به 2 گروه، تمرين ديابتي و كنترل ديابتي (هر گروه 6 سر) تقسيم شدند؛ يك گروه كنترل سالم (6 سر) نيز در نظر گرفته شد. گروه تمريني 4 روز در هفته، به‌مدت 6 هفته به HIIT پرداختند. براي تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از نرم‌افزار گراف‌پد پريسم نسخۀ 9.5 و آزمون‌هاي آنواي يك‌طرفه و تعقيبي توكي استفاده‏ شد. سطح معناداري 0.05P≤  در نظر گرفته شد. يافته‌ها: محتواي ULK1 و FIP200 به‌دنبال 6 هفته تمرين HIIT، در بطن چپ افزايش معني‌داري را نسبت به گروه كنترل سالم و كنترل ديابتي نشان داد (0.0001 P=). نتيجه‌گيري: با توجه به افزايش پروتئين‌هاي ULK1 و FIP200 مي‌توان نتيجه گرفت كه تمرين HIIT مي‌تواند مسير اتوفاژي را فعال كند. بنابراين در تجويز اين نوع تمرين براي آزمودني‌هاي ديابتي بايد شدت و مدت زمان تمرين را بررسي و مد نظر داشت.