تأثير هشت هفته تمرينهاي تناوبي با شدت بالا بر بيان ژن Nrf2، پراكسيداسيون ليپيدي و مقاومت به انسولين در پانكراس موش‌هاي صحرايي مسن تغذيه‌شده با غذاي پُرچرب

مقدمه: افزايش سن و مصرف رژيم غذايي پُرچرب منجر به افزايش آسيب اكسيداتيو بافت‌هاي مختلف مي‌شود، استرس اكسيداتيو يك عامل بحراني در روند پيري است كه مي‌تواند باعث آسيب مستقيم به ساختار سلولي شود هدف اين پژوهش بررسي تأثير هشت هفته تمرين‌هاي تناوبي با شدت بالا بر بيان ژن Nrf2، پراكسيداسيون ليپيدي و مقاومت به انسولين در بافت پانكراس موش‌هاي صحرايي مسن تغذيه‌شده با غذاي پُرچرب است. روش‌ها: در اين تحقيق تجربي، 20 موش صحرايي نر ويستار مسن (سن: 18ماه و ميانگين وزن70±450 گرم) به‌طور تصادفي در چهار گروه شامل كنترل غذاي نرمال G1 (5n=)، غذاي نرمال+تمرين G2 (5n=)، غذاي پُرچرب G3 (5n=) و غذاي پُرچرب+تمرين G4 (5n=)، قرار گرفتند. برنامۀ تمرين تناوبي با شدت بالا روي تردميل سه روز در هفته و به‌مدت هشت هفته انجام شد. بيان ژن فاكتور رونويسي Nrf2 با استفاده از Real-time PCR انجام شد و مالون دي‌آلدهيد، گلوكز و انسولين با استفاده از كيت و به روش الايزا اندازه‌گيري شد. داده‌ها با آزمون آماري MANOVA در سطح معني‌داري P 0.05 تجزيه‌و‌تحليل شد. يافته‌ها: نتايج آزمون آماري MANOVA در خصوص اثر تعاملي تمرين و رژيم غذايي نشان داد كه در شاخص مقاومت به انسولين (017/0 =P و 17/7 =F) تفاوت معني‌دار وجود دارد. اما براي فاكتور انسولين (30/0 =P و 13/1 =F)، گلوكز (116/0 =P و 75/2 =F)، MDA (87/0 =P و 028/0 =F) و Nrf2 (816/0 =P و 056/0 =F) تأثير معني‌داري مشاهده نگرديد. نتيجه‌گيري: به‌طوركلي مي‌توان بيان نمود كه تمرين تناوبي با شدت بالا در اين تحقيق با تأثير بر بيان ژن فاكتور رونويسي Nrf2 مي‌تواند باعث بهبود در مقاومت انسوليني از طريق كاهش فعاليت اكسيداني در موش‌هاي صحرايي سالمند باشد.