فاصله فرهنگي و تقابل گفتمان‌هاي سفر(نمونه‌هاي مورد مطالعه: استان‌هاي آذربايجان غربي و گيلان)

اهداف: امروزه صنعت گردشگري، نقشي مهم در توسعه كشورهاي مختلف اعم از توسعه‌يافته يا در حال توسعه، ايفا مي‌كند. اين صنعت بسيار متأثر از فرهنگ گردشگري است. يكي از مؤلفه‌هاي مهم در فرهنگ گردشگري، «فاصله فرهنگي» است. اين مقاله كه بر پايه مطالعات ميداني در دو استان آذربايجان غربي و گيلان نوشته شده است، با تأكيد بر نظام ارزش‌هاي موجود در فرهنگ گردشگري اين دو منطقه، به موضوع فاصله فرهنگي ميان جامعه ميزبان و جامعه مهمان (گردشگر داخلي/خارجي) مي‌پردازد و در اين جهت، با ابداع مفهوم فاصله زيست‌محيطي به‌مثابه بديل فاصله فرهنگي كه بر پايه احساس تعلق يا عدم تعلق به محيط ‌زيست است، به نكاتي مهم دست مي‌يابد. روش مطالعه: اين پژوهش در دو حوزه فرهنگي و ميدان آذربايجان غربي و گيلان بر پايه روش كيفي مردم‌نگارانه بر اساس مطالعه ميداني، مشاهده مشاركتي، گفت‌وگو با مطلعان كليدي در بازه زماني 1398 تا 1400 انجام شده و در آن منظر شناختي روش مطالعه بر پايه وجود ذي‌نفعان چندگانه در حوزه‌هاي فرهنگي است. يافته‌ها: در ميدان و مورد نخست، برخلاف آن چه رايزينگر در يافته‌هاي خود مطرح مي‌كند، با پديده متفاوتي روبه‌رو مي‌شويم كه در آن برخي از عناصر موجود در نظام ارزش‌ها و هنجارهاي جامعه ميزبان و مهمان به هم نزديك‌تر است. در ميدان و مورد دوم، نظريه آنتوني اليور اسميت، بيرگيت موسگات و همكاران، جرمي بولتجنس و همكاران، چين چين وانگ و كارل كاتر، برنت ريتچي، آلفانسو وارگاس سانچز براي درك و فهم شرايط گردشگري در بحران، مصداق مي‌يابد. نتيجه‌گيري: از نتايج جالب اين پژوهش آن است كه فاصله زيست‌محيطي و فرهنگي كم‌تري ميان جامعه ميزبان و جامعه مهمان (گردشگر خارجي) در مواردي چون ونداليسم در ميدان نخست (آذربايجان غربي) به چشم مي‌خورد. در ميدان دوم (گيلان)، الگوي مهم اخوت بر پايه درد در وضعيت گردشگري در بحران (بازه همه‌گيري) به تعريف رابطه ميزبان-مهمان گسترش مي‌يابد.