تأملي انتقادي بر نظريه ي ضرورت بالقياس در تبيين ماهيت جملات اخلاقي و حل مسأله ي هست و بايد

نزد صاحبان نظريه‌ي ضرورت بالقياس، تبيين ماهيت جملات اخلاقي با حل مسأله‌ي «هست و بايد» هيوم، دو امر در هم تنيده است و پرداختن به يكي، عين پرداختن به ديگري است. اين نظريه در راستاي دست‌يابي به موارد بسيار مهمي در اخلاق، همچون كليت، قطعيت، واقع‌گرايي، مطلق‌گرايي و داشتن معيار براي ارزيابي نظام اخلاقي مطرح شده است؛ لذا نگاهي نقادانه به اين نظريه از اهميت به سزايي برخوردار است. مقصد و مقصود مقاله‌ي حاضر ارزيابي نظريه‌ي ضرورت بالقياس، هم در تبيين ماهيت جملات اخلاقي و هم در حل مسأله‌ي هيوم است. رويكرد نويسندگان داراي دو مرحله است؛ در مرحله‌ي اول مبناهايي براي ارزيابي يك نظريه، در حل مسأله‌ي «هست و بايد» ارائه مي‌شود؛ مرحله‌ي دوم با ارائه چهار نقد(مبتني بر مباني مطرح شده در مرحله‌ي اول) حول ابهامات و مباني اين نظريه انجام مي‌پذيرد. به عقيده‌ي صاحبان مقاله، چهار نقد بر نظريه‌ي ضرورت بالقياس وارد است:1- دور و تسلسل؛ 2- ناسازگاري با وظيفه‌گرايي؛ 3- مصادره به مطلوب؛4- انكار بديهيات اخلاقي.روش مورد استفاده در اين پژوهش، توصيفي-تحليلي از نوع استنتاجي و به سبك مساله محور است.