برنامه هاي خودمراقبتي معنوي پرستاران در ايران و ساير كشورها: يك مطالعه مروري روايتي

مقدمه: خودمراقبتي معنوي نقش مهمي در تطابق پرستاران با شرايط تنش زاي حرفه اي داشته اما اكثرا مورد غفلت سيستم هاي بهداشتي قرار گرفته است. هدف: هدف از اين مطالعه بررسي برنامه هاي خودمراقبتي معنوي پرستاران در ايران و ساير كشورها مي باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر مروري روايتي بوده و با جستجو در پايگاه هاي اطلاعاتي، فارسي و لاتين Pubmed, SID, Iran doc, Magiran و جستجوي دستي در Google scholar با استفاده از كليد واژه هاي پرستار، كاركنان بهداشتي، خودمراقبتي معنوي، مراقبت از خود، سلامت معنوي و سياست گذاري سلامت و معادل لاتين آن ها و بدون محدوديت زماني (تا سال 2022) صورت گرفت. در مجموع از تعداد 35309 مقاله بدست آمده با توجه به معيارهاي ورود، 33 مقاله مرتبط وارد مطالعه شد. يافته ها: با وجود اينكه معنويت در پرستاري جايگاه ويژه داشته اما اجراي خودمراقبتي معنوي در پرستاران با موانع فردي (عدم درك مفهوم خودمراقبتي و عدم ارزش گذاري، بي انگيزگي، بي اطلاعي از نياز هاي معنوي و تصورت نادرست از معنويت) و سازماني (خودخواهانه بودن خودمراقبتي به عنوان خرده فرهنگ پرستاري، فشار كاري زياد همراه با حقوق پايين، عدم توجه و برنامه ريزي مسئولين در اين زمينه) همراه است. سياست گذاران سلامت كشورهايي از جمله آمريكا، ژاپن، كانادا، انگلستان، استراليا و لبنان با اجراي راهكارهايي از جمله تدوين برنامه هاي ملي، تشكيل انجمن ها و برگزاري برنامه هاي آموزشي و ايجاد الزام در خودمراقبتي از طريق لحاظ در كد هاي اخلاقي به ارتقاي سطح خودمراقبتي معنوي پرستاران كمك كرده اند. اما در كشور ايران برنامه اي در اين زمينه فعلا در حال اجرا شدن نيست و مطالعه اي در اين زمينه يافت نگرديد. نتيجه گيري: پيشنهاد مي شود سياست گذاران سلامت كشور ايران، با الگو قرار دادن برنامه هاي كشورهاي پيشرو در زمينه خودمراقبتي معنوي پرستاران، به ارتقاي توان خودمراقبتي معنوي پرستاران كمك نمايند.