واكاوي مؤلفه هاي امنيت غذايي در خانوارهاي روستايي شهرستان شيراز

تأمين بيش از دوسوم مواد غذايي بر عهده جوامع روستايي است كه نقش پراهميتي را در تأمين امنيت غذايي ايفا مي كنند. شواهد نشان مي دهد كه وضعيت تأمين كنندگان امنيت غذايي در مقايسه با جوامع شهري در وضعيت نامساعدي قرار دارد. ازاين‌رو هدف از پژوهش حاضر، واكاوي ركن هاي امنيت غذايي در بين خانوارهاي روستايي شهرستان شيراز است. جامعه آماري تحقيق شامل 384 خانوار روستايي شهرستان شيراز در سال 1398 است كه به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. روايي صوري پرسش نامه توسط اساتيد دانشكده كشاورزي دانشگاه شيراز مورد تأييد قرار گرفت. به‌منظور سنجش پايايي پرسش نامه از آزمون آلفاي كرونباخ استفاده شد كه ضريب آلفاي كرونباخ براي هر سه متغير امنيت غذايي، سرمايه اجتماعي و سلامت اجتماعي به ترتيب 0/68، 0/72 و 0/79 به دست آمد. نتايج نشان داد 24/7 درصد از خانوارهاي مورد مطالعه در شرايط بسيار امن غذايي، 21/9 درصد در شرايط امن غذايي، 30/5 درصد در شرايط متوسط، 13/5 درصد در شرايط ناامن غذايي و 9/4 درصد در شرايط بسيار ناامن غذايي قرار دارند. بر اساس يافته هاي پژوهش، چهار مؤلفه براي امنيت غذايي به ترتيب شامل موجود بودن، بهره‌مندي، دسترسي و پايداري است. همچنين يافته هاي پژوهش نشان داد بين ميزان تحصيلات، تعداد اعضاي خانوار، ميزان زمين و تعداد دوره هاي آموزشي گذرانده در يك سال گذشته با امنيت غذايي رابطه معناداري وجود دارد. اين موضوع مي تواند به سياست گذاران و ساير نهاد هاي ذي‌ربط در جهت بهبود وضعيت امنيت غذايي در جوامع روستايي كمك كند.