شناسايي خطرات و ارزيابي ريسك در يك صنعت نساجي در ايران با استفاده از تكنيك تجزيه و تحليل حالات و اثرات شكست (FMEA)

زمينه و اهداف: صنايع نساجي داراي انواع مختلفي از خطرات است كه باعث حوادث مي‌شود. يكي از راه‌هاي پيشگيري از حوادث محيط كار، شناسايي خطرات و ارزيابي آن‌ها است. به همين دليل مطالعه حاضر با هدف ارزيابي خطرات يكي از شركت‌هاي نساجي به روش تجزيه و تحليل حالات و اثرات شكست انجام گرفت. مواد و روش‌ها: اين پژوهش از نوع توصيفي- مقطعي بوده و براي انجام آن از روش تجزيه و تحليل حالات و اثرات شكست استفاده شد. در اين مطالعه دو سالن رنگرزي و رول‌كني در صنعت نساجي مورد ارزيابي قرار گرفتند. پس از محاسبه عدد اولويت ريسك، خطرات رتبه‌بندي شدند و اقدامات اصلاحي لازم پيشنهاد گرديد. تمام مراحل اين تحقيق با رعايت موازين اخلاقي و پژوهشي انجام شد. يافته‌ها: در اين مطالعه 145 علت ريشه‌اي خطرات بالقوه شناسايي شد كه 71 مورد از آن‌ها به‌ عنوان خطرات داراي سطح ريسك بالا شناخته شد. بالاترين نمره ريسك مربوط به عدم كاركرد كليد توقف اضطراري بود. پاشش بخار لوله‌هاي بخار داراي كمترين نمره ريسك بود. همچنين پرخطرترين فعاليت در قسمت چاپ رنگ ‌بر روي پارچه شناخته شد. رويدادهاي منجر به مرگ و قطع عضو، بيشترين فراواني را داشتند. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد بعد از تشخيص منابع خطا مي‌توان از نقص جلوگيري كرد و كارايي فرايند را با جلوگيري از آسيب به مواد، عمليات و پرسنل افزايش داد. پژوهش حاضر روش تجزيه و تحليل حالات و اثرات شكست را جهت ارزيابي خطرات در شركت نساجي مؤثر مي‌داند. همچنين مي‌توان از نتايج اين روش براي كاهش سطح ريسك به سطح قابل‌ قبول بهره جست.