بررسي تمايزهاي معنايي واژگان «جاء» و «اتي» در قرآن و بازتاب آن در برخي از مهم‌ترين ترجمه‌هاي فارسي

با توجّه به اين‌كه يكي از مهم‌ترين وجوه اعجاز قرآن، اعجاز ادبي و بلاغي و كاربرد هر واژه در آيات، برخاسته از حكمت الهي و در راستاي ايفاي رسالتي خاصّ است، واكاوي ويژگي‌هاي معنايي واژگان در عرف قرآن، ازجمله واژگان قريب المعني و پركاربرد «جاء» و «اتي»، ضروري مي‌نمايد.اين نوشتار بر آن است با بهره‌گيري از روش كتابخانه‌اي، ضمن نقد و بررسي ديدگاه‌هاي مطرح درباره تمايز معنايي واژگان «جاء» و «اتي» در آيات، زوايايي از ظرايف نهفته در وراء كاربرد قرآني اين واژگان را به ترسيم كشد. نيز پردازش به نحوه بازتاب اين ظرافت‌هاي معنايي در مهم‌ترين ترجمه‌هاي فارسي قرآن كريم، از ديگر اهداف اين پژوهش مي‌باشد.از حاصل اين پژوهش مي‌توان دريافت از بين ديدگاه‌هاي مطرح، ديدگاه راغب اصفهاني و محمّد شحرور، بيشترين موفّقيّت را در تبيين تمايز هاي معنايي فعل «جاء» و «اتي» در قرآن داشته است، ولي متأسّفانه مترجمان فارسي زبان قرآن، بي اعتنا به واكاوي هاي معنايي قرآن پژوهان، اين ظرائف معنايي را در ترجمه خويش منعكس نساخته و به نحوي بي ضابطه، به معادل يابي براي اين واژگان پرداخته‌اند.