تأملي در نسبت سنت و تجددگرايي در انديشه شريعتي

با ورود مدرنيته به كشورهاي بيرون از تمدن غربي، از جمله كشورهاي اسلامي، بحرانهاي متعددي در اين جوامع ايجاد شد. متعاقب آن يكي از اصلي ترين سوالاتي كه طرح ميشد توانِ سنت در پاسخگويي به اين بحرانها بود كه در اين راستا بحث مواجهه‌ سنت و تجدد طرح شد كه متفكرين مختلف هر يك به فراخور حال پاسخهايي مطرح كردند. در همين راستا، پرسش اصلي اين مقاله آن بوده كه سنت و تجددگرايي در انديشه‌ شريعتي چه نسبتي با يكديگر دارند. فرضيه تحقيق بر آن بوده كه شريعتي نيز همچون اكثر روشنفكران جهان اسلامي و ايراني در درون گفتمان مواجهه‌ سنت و تجدد بوده و به دليل رويارويي با مسائل اجتماعي برآمده از اين مواجهه قطعاً در نسبت به اين دو انديشه هايي را طرح كرده است. يافته هاي تحقيق نشان داده كه شريعتي نه تنها در اين مواجهه تأملاتي داشته بلكه رويكردي هنجاري و تجويزي اتخاذ كرده و كوشيده تا سنت را در نسبت با تجدد و با توجه به مقتضيات آن و امكاناتي كه در ذخاير ديني و سنتي وجود دارد بازسازي كند و نسخه‌ بازساز يشده را به مخاطبان خود تجويز نمايد. مقاله از اين جهت كه به ابعاد معرفت شناختي مسئله پرداخته و همچنين كوشيده تا نتايج تحقيق را مفهوم پردازي كند، نسبت به پيشينه پژوهشي موجود وجهي نوآورانه دارد. رويكرد مقاله تفسيري و شيوه جم عآوري داده ها كتابخانه اي و اسنادي بوده است.