پيش‌بيني رضايت زناشويي بر اساس ابعاد كمال‌گرايي و كمال‌گرايي معنوي/مذهبي

پژوهش حاضر باهدف پيش بيني رضايت زناشويي بر اساس ابعاد كمال گرايي و كمال گرايي معنوي /مذهبي انجام شد. اين پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي بود. در اين پژوهش تعداد 404 نفر از افراد متأهل (326 زن، 78 مرد) شهر تهران در سال 1400 به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. از شركت‌كنندگان در پژوهش خواسته شد تا پرسشنامه وضعيت زناشويي گلومبوك- راست (GRIMS؛ راست و همكاران، 1986)، مقياس چندبعدي كمال‌گرايي تهران (TMPS؛ بشارت، 1386) و مقياس كمال‌گرايي معنوي/ مذهبي (14SRPS-؛ بشارت، 1397) را تكميل كنند. براي تحليل داده هاي پژوهش از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون هم‌زمان استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه با افزايش نمره فرد در كمال گرايي خودمحور (p 0/05, r=0/110) و كمال گرايي معنوي/ مذهبي (p 0/01, r=0/332) رضايت زناشويي افزايش مي يابد. از سوي ديگر، نتايج پژوهش نشان داد كه رضايت زناشويي توسط متغيرهاي كمال گرايي خودمحور (0/05 p) و كمال گرايي معنوي/مذهبي (0/01 p) قابل پيش‌بيني بود. براساس يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه كمال گرايي خودمحور و كمال گرايي معنوي/مذهبي عوامل مهم پيش‌بيني كننده رضايت زناشويي هستند و 12 درصد از واريانس آن را تبيين مي‌كنند. همچنين مشخص شد متغير كمال گرايي معنوي/مذهبي نسبت به متغير كمال گرايي خودمحور، پيش‌بيني كننده قوي‌تري براي رضايت زناشويي است. بررسي اين متغيرها در افراد مي تواند كمك قابل‌توجهي درزمينه افزايش رضايت زناشويي كند.