مقايسه اثربخشي درمان فراشناخت و تمرينات پيلاتس بر احساس تنهايي و نگرش‌هاي ناكارآمد در دانشجويان دختر داراي سندرم پيش از قاعدگي

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان فراشناخت و تمرينات پيلاتس بر احساس تنهايي و نگرش‌هاي ناكارآمد در دانشجويان دختر داراي سندرم پيش از قاعدگي بود. پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دو‌ماهه بود. جامعه پژوهش شامل تمامي دانشجويان دختر مبتلا به سندرم پيش از قاعدگي در دانشگاه آزاد اسلامي دورود بود كه از بين آنها تعداد 45 نفر با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و در سه گروه فراشناخت، پيلاتس و گواه به‌صورت تصادفي جايگزين گرديدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه غربالگري پيش از قاعدگي استينر و همكاران PSST) ،2003)، مقياس احساس تنهايي راسلUCLA LS3) ، 1996) و مقياس نگرش‌هاي ناكارآمد وايزمن و بك DAS-26)، 1978) بود. روش تحليل اين پژوهش آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر بود. يافته‌ها نشان داد تفاوت معناداري بين پس‌آزمون گروه‌هاي آزمايشي با گروه كنترل در هر دو متغير احساس تنهايي و نگرش‌هاي ناكارآمد (p≤0.001) وجود دارد. يعني گروه‌هاي پيلاتس و فراشناخت به شكل معناداري نسبت به گروه گواه سبب كاهش احساس تنهايي و نگرش‌هاي ناكارآمد شده‌اند، همچنين گروه فراشناخت به شكل معناداري در دو متغير احساس تنهايي(p≤0.001) و نگرش‌هاي ناكارآمد (p≤0.042) نسبت به گروه پيلاتس بهتر عمل كرده بود. براين‌اساس مي‌توان نتيجه گرفت كه مداخله فراشناخت در بهبود احساس تنهايي و نگرش‌هاي ناكارآمد مؤثرتر بوده است.