مدل خود خاموشي و گرايش به طلاق با نقش واسطه‌اي تعارض زناشويي در زنان متأهل

اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي تعارض زناشويي در رابطه بين خود خاموشي با گرايش به طلاق در زنان متأهل انجام شد. پژوهش حاضر توصيفي_همبستگي به روش مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه خانم هاي متأهل شهر مشهد در سال 1400 بودند كه از بين آن‌ها به صورت در دسترس 240 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس گرايش به طلاق (DTS، روزبلت و همكاران، 1986)، پرسشنامه تعارض زناشويي (MCQ، ثنايي، 1379) و مقياس خود خاموشي (STSS، جك و ديل، 1992) بودند. داده ها با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شدند. نتايج مدل يابي معادلات ساختاري حاكي از برازش مناسب مدل بود. يافته ها نشان داد كه خود خاموشي به صورت غير مستقيم از طريق تعارض زناشويي توانست گرايش به طلاق را پيش بيني كند (p 0.001). از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه خود خاموشي و تعارض زناشويي نقش كليدي در گرايش به طلاق زنان دارند و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي ارتقاي كيفيت زندگي زناشويي ضروري است.