نقش ميانجي ذهني‌سازي در رابطه بين تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي و پرخاشگري در نوجوانان دختر

مطالعه حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي ذهني سازي در رابطه بين تجارب آسيب زاي دوران كودكي و پرخاشگري در نوجوانان انجام شد. اين مطالعه توصيفي-همبستگي به روش مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر رشت در نيمه دوم سال 1401 بودند. 250 نفر به روش خوشه اي چندمرحله اي از سه دبيرستان دخترانه دولتي مشاركت داشتند. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه تروماي كودكي (CTQ، برنستاين و همكاران، 2003)، پرسشنامه پرخاشگر ي (AQ، باس و پري، 1992) و پرسشنامه عملكرد بازتابي (RFQ، ها و همكاران، 2013) استفاده شد. نتايج نشان داد مدل پيشنهادي برازش مطلوب دارد. نتايج نشان داد كه اثر مستقيم تجارب آسيب زاي دوران كودكي با پرخاشگري، عدم قطعيت و قطعيت در ذهني سازي معنادار بود، همچنين اثر مستقيم عدم قطعيت و قطعيت در ذهني سازي پرخاشگري معنادار بود (0.05 P). نتايج ديگر نشان داد كه كه قطعيت و عدم قطعيت در ذهني سازي بين تجارب آسيب زاي دوران كودكي و پرخاشگري نقش ميانجي دارند (0.05 P). در مجموع مي توان نتيجه گرفت كه تجارب آسيب زاي دوران كودكي به طور مستقيم و غيرمستقيم با ميانجي گري ذهني سازي مي تواند بر ميزان پرخاشگري در دوران نوجواني تاثير بگذارند.