هويت جمعي ايرانِ معاصر در عقلانيتِ مدرسه

بازتعريف جامعه به قالبِ قلمرو سرزميني و سياسي در صورت مركزگراي عقلانيت مدرن، زيستن گاه هاي جمعي را وارد مرحله تازه اي ساخت. با انگارۀ تلقي از جامعه به قالبِ دولت-ملت ها در اقتضاي ضرورت تاريخي عقلانيت مدرن، هويت جمعي تبديل به مسئله شد. اينك با شكسته شدن مرزهاي «زمان-فضا» و امكانيتِ «كنشِ بي واسطه به مكان» باري دگر انگارۀ تلقي از «جامعه» در آستانۀ انقطاعي تاريخي است. بااين‌همه، هنوز پرسش از «هويت جمعي ايران» يكي از پرسش هاي جدي است. تودرتويي هم‌زمان خير و شر در عقلانيتِ سياسي مدرن با محصور كردن درك ما از تشخُصِ خويش به قامتِ محدوده هاي جغرافيايي-سياسي در كژفهمي ها و رنج ها منشأ اثر فراوان بوده است؛ اما فهم درون ماندگار هويت جمعي فراسوي خير و شر مستلزم گذار از نگاهي اخلاقي و تمركز بر اقتضائات تاريخي است.