اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بر واقعيت‌درماني بر تاب‌آوري تحصيلي و اهمال‌كاري تحصيلي در دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي مشاوره گروهي مبتني واقعيت‌درماني بر تاب‌آوري تحصيلي و اهمال‌كاري تحصيلي در دانش‌آموزان با آسيب بينايي بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون_ پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر متشكل از تمامي دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي شهر تهران در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه از بين آنان تعداد 30 نفر، 15 نفر در گروه گواه و 15 نفر در گروه آزمايش از طريق روش ‌نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه جايگذاري شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي اهمال‌كاري تحصيلي سولومون و راث بلوم (1984 PASS,)، تاب‌آوري تحصيلي ساموئلز (2004 ARI,) و پروتكل واقعيت‌درماني گلاسر (2010) طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به صورت حضوري استفاده شد. جهت تجزيه ‌و تحليل داده‌ها از آزمون كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه با كنترل اثر پيش‌آزمون بين ميانگين پس‌آزمون تاب‌آوري تحصيلي و اهمال‌كاري تحصيلي در دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري در سطح 0.05 وجود داشت. درنتيجه مي‌توان روش آموزشي واقعيت‌درماني را به‌عنوان يكي از رويكردهاي جديد مثبت‌نگر جهت ارتقاء عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي با اثرات نسبتاً پايدار، براي افزايش تاب‌آوري تحصيلي به كار برد.