اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر اضطراب و تاب آوري در دانش آموزان پسر با اعتياد به تلفن همراه

مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر اضطراب و تاب آوري در دانش آموزان پسر با اعتياد به تلفن همراه انجام شد. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دو ماه بود. جامعه آماري شامل همه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر بروجرد در سال تحصيلي 1402-1401 بودند كه از بين آن ها 30 دانش آموز با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه قرار گرفتند. گروه آزمايش در طول دو ماه تحت مداخله شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي قرار گرفت. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه اعتياد به گوشي هوشمند (سواري، 1392)، مقياس بازبيني شده اضطراب آشكار كودكان (RCMAS؛ رينولدز و ريچموند، 1978) و مقياس تاب آوري (CD-RISC؛ كونور و ديويدسون، 2003) استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته‌ها نشان داد كه نمره اضطراب در گروه مداخله از پيش آزمون تا پيگيري كاهش يافته است (0.05 P)، اما در مقابل نمره تاب آوري از پيش آزمون تا پيگيري افزايش يافته است (0.05 P). در واقع مي توان نتيجه گرفت كه شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي منجر به كاهش اضطراب و افزايش تاب آوري در نوجوانان شده است.