نقش ميانجي خودكارآمدي تحصيلي در رابطه با كاركردهاي اجرايي با سرزندگي تحصيلي در دانش‌آموزان تيزهوش مدارس استعدادهاي درخشان

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي گري خودكارآمدي تحصيلي در رابطه با كاركردهاي اجرايي با سرزندگي تحصيلي در دانش‌آموزان تيزهوش بود. روش پژوهش توصيفي_همبستگي به روش مدل يابي ساختاري بود. جامعه آمـاري پژوهش شامل كليـه دانش آموزان تيزهوش دوره متوسطه اول (پايه هفتم و هشتم) مشغول به تحصيل در مدارس استعدادهاي درخشان شهر اصفهان در نيمه دوم سال تحصيلي ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ بـود. تعداد ۳۴۰ نفر بـه روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سرزندگي تحصيلي (AVQ) حسين جاري و دهقاني زاده (۱۳۹۱)، مقياس نارسايي‌ در كاركردهاي اجرايي (BDEFS)  باركلي (۲۰۱۲) و پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي (MJSES) مورگان - جينكز (۱۹۹۹) بود. به منظور تحليل داده ها از تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج بيانگر برازش مطلوب مدل پژوهش بود. نتايج نشان داد كه كاركردهاي اجرايي هم به‌صورت مستقيم با سرزندگي تحصيلي رابطه مثبت و معناداري دارد (0.05 P) و هم به‌صورت غيرمستقيم از طريق ميانجي گري خودكارآمدي تحصيلي بر سرزندگي تحصيلي اثرگذار است (0.05 P). اين نتايج نشان مي دهد كه كاركردهاي اجرايي چه به‌ صورت مستقيم و چه به ‌صورت غيرمستقيم با ميانجي‌گري خودكارآمدي مي‌تواند تبيين كننده سرزندگي تحصيلي در دانش‌آموزان تيزهوش باشد.