شناسايي و اولويت‌بندي نقش مولفه‌هاي داوري مسابقات معماري بر ارتقاي معماري معاصر ايران

شيوه ارزشيابي و انتخاب آثار برتر در فرايند داوري مسابقات معماري از اهميت و حساسيت بالايي برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، شناسايي و اولويت‌بندي نقش داوري مسابقات معماري بر ارتقاي معماري معاصر ايران بوده و نوع آن كاربردي است. همچنين روش تحقيق در پژوهش، اكتشافي و از نظر ماهيت كمي كيفي است. گردآوري داده‌هاي كيفي از طريق مصاحبه عميق با 30 نفر از خبرگان و متخصصين حوزه معماري تا رسيدن به حد اشباع نظري ادامه يافت. اين افراد از بين اساتيد دانشگاهي و داوران مسابقات معماري كشور انتخاب شدند كه به روند برگزاري مسابقات ملي معماري احاطه داشته و داراي سابقه كار حرفه‌اي در زمينه معماري بودند. باتوجه‌به شاخص‌هاي به‌دست‌آمده، بخش كمي پژوهش نيز به‌صورت پيمايشي انجام و سپس اقدام به طراحي پرسش‌نامه گرديد. براي روايي پرسش‌نامه از روايي صوري و به‌منظور بررسي پايايي آن از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد. در نهايت پرسش‌نامه محقق ساخته پژوهش در اختيار 100 نفر از متخصصان، شركت‌كنندگان و داوران مسابقات معماري قرار گرفت. روش تجزيه‌وتحليل داده‌ها، مبتني بر كدگذاري، روش‌هاي توصيفي(ميانگين، انحراف استاندارد و...) و روش استنباطي(آزمون كولموگروف–اسميرنوف، آزمون فريدمن و رگرسيون) است. پژوهش حاضر پس از بررسي مصاحبه‌ها و بيانيه‌هاي مسابقات ملي معماري طي سال‌هاي 1390 1397، 4 مؤلفه اصلي و 33 زيرمؤلفه را به‌عنوان عوامل تأثيرگذار داوري مسابقات ملي معماري بر ارتقاي معماري معاصر ايران در دهه 1390 معرفي نموده‌است. بر اساس نتايج به دست‌آمده، ويژگي‌هاي فردي داوران، غربال آثار منتخب مسابقات ملي معماري و توزيع امتيازات داوري، هئيت داوران و امر داوري 4 مؤلفه اصلي در فرايند داوري مسابقات معماري ايران هستند. نتايج پژوهش ضمن تأييد نقش داوري مسابقات معماري ايران در ارتقاي كيفي معماري معاصر كشور، اهميت آن را در توجه به منفعت اجتماعي، افزايش مشاركت مردمي و ايجاد حس تعلق به سرزمين نشان مي‌دهد.