بازپژوهي تحليلي مباني مستشرقان در حوزه اختلاف قرائت قرآن باقر ياحي مهر

علم قرائت يكي از علوم قرآني است كه نقش بسزايي در فهم قرآن دارد و اختلاف در قرائات، مؤثر در دريافت معاني مختلفي از قرآن خواهد بود. با توجه به اهميت و ارتباط موضوع اختلاف قرائات با تغيير و تحريف الفاظ قرآن مستشرقان به تحقيق و طرح شبهات در اين زمينه پرداخته‌اند. نوشتار حاضر با بهره جستن از روش توصيفي ـ تحليلي و با رويكرد انتقادي به بررسي مباني و خاستگاه‌هاي آراي خاص مستشرقان مشهور از جمله: 1- عدم اعتقاد به حقانيت وحي قرآني و تأثير آن در آراي مستشرقان در حوزه اختلاف قراءات، 2- عدم اعتقاد به نبوت پيامبر اكرم (ص) و تأثير آن در آراي مستشرقان در حوزه اختلاف قراءات، 3- عدم اعتقاد به جمع و تدوين نص قرآن در زمان حيات پيامبر(ص) و تأثير آن در آراي مستشرقان درحوزه اختلاف قراءات، مي‌پردازد. به نظر مي‌رسد، آنچه پايه و اساس فكري اين دسته از مستشرقان را شكل مي‌دهد، در وجه اول، عنادورزي ديرينه‌ي غرب نسبت به مسلمانان مي‌باشد كه اين مسئله در رويكرد قرآن‌پژوهي ايشان نيز به چشم مي‌خورد و وجه ديگر، عدم توجه به اصول پژوهش مي‌باشد، و به روشني مي‌توان دريافت كه هدف مستشرقان از اين گونه پژوهش‌ها، شناخت اسلام و قرآن نبوده و نيست. پژوهش‌هاي مستشرقان در مسئله قرائات قرآن، چه از جهت روش تحقيق، عدم بررسي منابع اماميه و عدم آگاهي كامل از مسئله اختلاف در قرائات، از جمله كاستي‌ها و نواقص غيرقابل قبول مستشرقان مي‌باشد.