تأثير رهبري مشترك بر رفتارهاي نوآوري پيش ‌دستانه با توجه به ادراك از پيچيدگي شغلي و خودكارآمدي خلاق

هدف اين تحقيق بررسي تأثير رهبري مشترك بر رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه با توجه به نقش تعديل‌ كننده ادراك از پيچيدگي شغلي و نقش ميانجي خودكارآمدي خلاق است. پژوهش از حيث هدف كاربردي و از نوع توصيفي است. جامعه آماري همه اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه‌هاي آزاد اسلامي استان آذربايجان غربي به تعداد 847 نفر در سال 1401 بوده به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي و مبتني بر فرمول كوكران تعداد 186 نفر انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه رهبري مشترك Hoch و Kozlowski (2014)، پرسشنامه خودكارآمدي خلاق Tierney و Farmer (1991)، پرسشنامه ادراك از پيچيدگي شغلي Dean و Snell(1991) و پرسشنامه رفتار نوآوري پيش‌دستانه Zhao و همكاران (2014) و براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها و آزمون فرضيه‌ها از مدل‌سازي معادلات ساختاري مبتني بر رويكرد حداقل مربعات جزئي (SEM-PLS) استفاده شد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه رهبري مشترك و خودكارآمدي خلاق بر رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه تأثير مثبت و معناداري دارند. خودكارآمدي خلاق در تأثيرگذاري رهبري مشترك بر رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه نقش ميانجي دارد. ادراك از پيچيدگي شغلي در رابطه بين رهبري مشترك و رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه نقش تعديل گر دارد؛ اما اثر تعديل گري ادراك از پيچيدگي شغلي در رابطه بين خودكارآمدي خلاق و رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه به لحاظ آماري معنادار نيست. درنتيجه رهبري مشترك نه‌تنها موجب خودكارآمدي خلاق اعضاي هيئت‌علمي شده، بلكه آن‌ها را به سمت رفتارهاي نوآوري پيش‌دستانه نيز سوق مي‌دهد. دراين‌بين طراحي مشاغل پيچيده و پر چالش، موجب انگيزه بيشتر اعضاي هيئت‌علمي شده و اثرگذاري رهبر مشترك بر رفتارهاي نوآورانه را تقويت مي‌كند.