مفصل‌بندي وجه روايي زبان نوشتاري در گفتمان چندوجهي نقاشي معاصر ايران

در بخشي از هنر معاصر با هنري روايتگر روبه‌رو مي‌شويم كه روش‌هاي گوناگوني را در روايت‌پردازي به نمايش مي‌گذارد. يكي از اين روش‌ها كاربرد زبان نوشتاري در بافت هنر معاصر يعني خلق و نمايش آثار هنري در قالب‌هاي گوناگون است. هدف از مقاله پيش رو پاسخ به اين پرسش است كه نقش و كاركرد عنصر روايي وجه زباني در مفصل‌بندي گفتمان چندوجهي زباني/تصويري هنر معاصر از جمله نقاشي معاصر ايران چيست؟ و اين مفصل‌بندي چگونه انجام مي‌شود؟ با توجه به گسترش كاربرد زبان نوشتاري در هنر معاصر به نظر مي‌رسد كه اين وجه از زبان به عنصري اساسي در خلق و نمايش در نسبت نزديك با تصوير تبديل شده‌است. نظريه گفتمان لاكلاو و موف با ارائه مفاهيمي به‌منزله ابزار تحليل براي دست‌يابي به اين هدف كارگشا خواهد بود. جامعه آماري اين پژوهش، هنر معاصر ايران و نمايش‌هاي انفرادي نقاشي برگزارشده در گالري طراحان آزاد است كه نمونه‌هاي آن را نيز شكل مي‌دهند. يافته‌هاي به‌دست‌آمده نشان‌دهنده‌ آن است كه در هنر معاصر ايران وجه زبان به يكي از ابعاد و گره‌گاه‌هاي اصلي در مفصل‌بندي گفتماني نقاشي معاصر تبديل شده‌است. به اين معنا كه دو وجه زبان و تصوير با همكاري يك‌ديگر در قالب يك فرم بياني تازه در فرآيند معناسازي و معنايابي و به بيان ديگر روايت‌پردازي قرار مي‌گيرند.