ذات يا «بود» عالم از ديدگاه شوپنهاور و كاركرد معرفتي هنر در آن با تأملي در فلسفه افلاطون

شوپنهاور اين عالم را پديداري مي‌داند كه تجلي شئ في‌نفسه است و شئ في‌نفسه يا به عبارتي «بود» عالم، چيزي نيست جز اراده كه باطن جهان و نه چيزي برتر از جهان است. جهان فلسفي او از سه مرتبه‌ي اراده، ايده و پديدارها تشكيل شده است. اراده بنياد و اساس فلسفه شوپنهاور را شكل مي‌دهد كه هستي ظهور آن است. شوپنهاور ايده را ناب‌ترين تصويرِ شيء في‌نفسه يا اراده مي‌داند؛ به‌عبارت‌ديگر مستقيم‌ترين تعين اراده جهان نمونه‌هاي عالم معقولات است كه در فلسفه افلاطون مثل خوانده مي‌شود و مخلوقات سايه و نسخه‌اي از آن اصل هستند. از نگاه شوپنهاور مثال افلاطوني واسطه ميان اراده به‌عنوان شئ في‌نفسه و پديدار است. البته مثال افلاطوني معقول است؛ حال‌آنكه عقل به اراده شوپنهاور راهي ندارد، بلكه هنر مي‌تواند شئ في‌نفسه و اراده را به‌خوبي درك كند. در اين مقاله به روش توصيفي – تحليلي سعي شده است بعد از تبيين عالم پديدار و شئ في‌نفسه از ديدگاه شوپنهاور، به اهميت و جايگاه هنر، مراتب هنر و كاركرد معرفتي آن در انديشه شوپنهاور با تأملي در فلسفه افلاطون و ديدگاه او پيرامون رابطه هنر با درك حقيقت عالم پرداخته شود.