تعيين تفاوت اثر تمرين‌هاي مقاومتي، هوازي و تركيبي بر سطوح بزاقي مالون دي آلدئيد مردان سالمند فعال

مقدمه: هدف مطالعه حاضر تعيين تفاوت اثر تمرين‌هاي مقاومتي، هوازي و تركيبي بر سطوح بزاقي مالون دي آلدئيد مردان سالمند فعال بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به روش نيمه تجربي و با سه گروه تمرين با طرح پيش و پس‌آزمون اجرا شد. تعداد آزمودني‌ها 36 نفر بود كه به‌صورت هدفمند در سه گروه 12 نفري (1. تمرين مقاومتي، 2. تمرين هوازي و 3. تمرين تركيبي) تقسيم‌بندي و مطالعه شدند. مقدار بزاقي مالون دي آلدئيد آزمودني‌ها با استفاده از دستگاه اسپكتروفوتومتر به روش رنگ‌سنجي ارزيابي و ثبت شد. سپس آزمودني‌ها به مدت 8 هفته به اجراي پروتكل‌هاي تمريني مربوطه پرداختند. پس از اتمام تمرينات، داده‌هاي پس‌آزمون مشابه با شرايط پيش‌آزمون، ارزيابي و ثبت شد. با استفاده از آزمون‌هاي آمار توصيفي، آزمون t وابسته، تحليل واريانس يك‌سويه و آزمون تعقيبي شفه داده‌ها در محيط SPSS نسخه 24 مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. سطح معني‌داري 0/05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد ميزان مالون دي آلدئيد بزاقي پس از اعمال تمرينات هوازي، مقاومتي و تركيبي افزايش معني‌داري دارد (0.001=P) و اين افزايش به ترتيب براي تمرينات تركيبي، مقاومتي و هوازي 29/7درصد، 19/5درصد و 11/1درصد بود.نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي تحقيق حاضر مي‌توان به مربيان و طراحان برنامه‌هاي تمريني سالمندان توصيه نمود به‌منظور بهره‌گيري بيشتر از آثار آنتي‌اكسيداني ناشي از اجراي تمرينات ورزشي و بهبود ظرفيت تام آنتي‌اكسيدان بيشتر از قرارداد تمرين تركيبي استفاده كنند.