بازنماييِ معلوليت جسمي به‌عنوان نمادي از اختلال هويت در فيلم‌هاي انيميشن با تمركز بر فيلم‌ من بدنم را گم كردم

انيميشن مي‌تواند با خلق جهان‌هايي زنده يا تخيلي پيش‌تصورات اجتماعي را به چالش بكشد يا تقويت كند. اين مقاله، با رويكردي كيفي و با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‌اي، پيش‌تصورات اجتماعيِ مربوط به معلوليت، و نحوه‌ي بازنمايي آن در فيلم‌هاي انيميشن را بررسي مي‌كند. در اين مسير، نحوه‌ي بازنماييِ معلوليت به‌عنوان نمادي از اختلال هويت در فيلم من بدنم را گم كردم ساخته‌ي جرمي كلاپين با استفاده از منابعِ كتابخانه‌اي، تجزيه‌وتحليل فيلم به كمكِ مفاهيم مرتبط با معلوليت از منظرِ مدل اجتماعيِ معلوليت مايك اليور مطالعه و تحليل شده، همچنين رابطه‌ي بين جسميت و هويت مورد كاوش قرار گرفته است. نتايج حاصل از بررسي‌ها نشان ميدهد، رابطهي ميان فرم بدن و هويت با ادراكات و نگرشهاي اجتماعي نسبت به ناتواني درهمتنيده است. همچنان كه در بررسي اين رابطه در انيميشنِ ‌من بدنم را گم كردم نيز ملاحظه مي‌شود كه معلول‌شدنِ جسمي شخصيت اصلي داستان باعث شكل‌گيري هويتي جديد در او مي‌شود؛ هويتي كه الزاماً خدشه‌دار شده و منفي نيست، بلكه چيزي كاملاً متفاوت از زماني است كه بدن او كامل و يكپارچه بود. جداشدن بخشي از جسم او و سپس ادامه‌يافتنِ زندگي بدون آن، به وي نشان مي‌دهد كه مي‌تواند گذشته را رها كند و مانند دست قطع‌شده، چيزي جدا از موجوديت پدر ومادرش باشد.