شناسايي پناهگاه‌هاي اقليمي گونه بز وحشي (Capra aegagrus, Erxleben, 1777) در اقليم آينده ايران به منظور حفاظت

تهديدات انساني در طول چندين دهه اخير تاثيرات منفي زيادي بر جمعيت‌هاي سمداران ايران داشته‌است. اين درحالي است كه تغيير اقليم نيز مي‌تواند به واسطه تغيير شرايط كنوني زيستگاه اين گونه‌ها ميزان آسيب‌پذيري آنها را دو چندان افزايش دهد. هدف از اين مطالعه، بررسي تاثير تغيير اقليم بر زيستگاه‌هاي مطلوب بز وحشي (Capra aegagrus)، ميزان جابه‌جايي كنوني آن و نحوه پراكنش آينده اين گونه تحت دو سناريوي اقليمي خوش‌بينانه و بد‌بينانه (RCP126 و RCP585) در بازده زماني 2061 تا 2080 در سراسر ايران با استفاده از روش حداكثر آنتروپي (MaxEnt) است. در اين بررسي از 32 متغيير محيطي در چهار گروه نقشه‌هاي توپوگرافيك، اقليمي، كاربري اراضي و پوشش زمين بهره گرفته شده‌است. نتايج اين بررسي نشان داد كه زيستگاه‌هاي مطلوب اين گونه در ايران هم اكنون 30 درصد از سطح زيستگاه‌هاي كل كشور را شامل مي‌شود، اين در حاليست كه اين ميزان زيستگاه در آينده به 26 درصد كاهش پيدا خواهد كرد و به ترتيب در سناريوهاي خوش‌بينانه و بد‌بينانه 35/17 و 33/67 درصد زيستگاه‎هاي زمان حال در آينده از بين خواهد‌رفت. نتايج بيان‌گر اين مسئله است كه فاكتور‌هاي انحراف معيار ارتفاع، شيب و فاصله از مناطق حفاظتي به عنوان تاثيرگذارترين فاكتور‌ها و حداقل دماي سردترين ماه و ميانگين دماي گرم‌ترين فصل به عنوان كم اهميت‌ترين فاكتور‌ها در مطلوبيت زيستگاه براي گونه در زمان حال و آينده معرفي شده‌است. اين موضوع تا حدودي با ساير بررسي‌هاي صورت گرفته در مورد زيستگاه هاي بز وحشي در فصول مختلف سال و در مناطق مختلف ايران مشابه مي‌باشد. . همچنين نتايج حاصل پراكنش اين گونه را بيشتر در قسمتهاي غرب و شمال غرب ايران نشان ميدهد.