ارزيابي شاخص هاي كشاورزي پايدار در غرب كشور براساس همبست آب، غذا و انرژي

امروزه مديريت منابع بخصوص منابع آب به دليل ضرورت رسيدگي به مسائل چالش برانگيز موجود بين بخش عرضه و تقاضا، وظيفه اي حياتي براي مديران و برنامه‌ريزان است. آب، انرژي و غذا براي آسايش انسان، كاهش فقر و توسعه پايدار ضروري و جزو جدايي ناپذير زندگي انسان‌ها هستند. ايران در شرايط اقليمي خشك و نيمه خشك قرار دارد و ميانگين نزولات جوي در آن بسيار كم است. بنابراين اعمال مديريت صحيح منابع آب براي تامين غذا در آينده، با توجه به شرايط كمبود و بحران آب بسيار حائز اهميت است. در اين پژوهش دو منطقه در غرب كشور (ميان دربند و اشترينان) با هدف ارزيابي و مقايسه تفاوت هاي مديريت زراعي كه تفاوت عملكرد كشاورزان در كشت هاي يكسان با آب و هواي مشابه مي باشد، براي كشاورزي پايدار با همبست آب، غذا و انرژي، بررسي گرديد. همبست شامل شش شاخص آب مصرفي، انرژي مصرفي، بهره وري آب، بهره وري انرژي، بهره وري اقتصادي آب و بهره وري اقتصادي انرژي مي باشد كه نتيجه نهايي از طريق وزن دهي و ميانگين اين شاخص ها منتج مي گردد. اطلاعات مورد استفاده از طريق مصاحبه با 43 نفر از كشاورزان، مشاهدات ميداني، ارگان هاي زيربط و نرم افزار NETWAT جمع آوري شد. در اين مطالعه سه محصول گوجه فرنگي، سيب زميني و خيار كه در دو منطقه كشت غالب هستند، ارزيابي شدند. شاخص گوجه فرنگي، خيار و سيب زميني در ميان دربند به ترتيب 0.87، 0.49، 0.24 و در اشترينان به ترتيب 0.96، 0.48و 0.33 مي باشد. در هر دو منطقه بر مبناي شاخص آب، غذا و انرژي كاشت گوجه فرنگي بهترين شرايط را داراست. پيشنهاد مي شود براي اصلاح الگوي كشت با درنظر گرفتن همبست به عنوان ابزاري مديريتي كه جوانب مصرف آب و انرژي و امنيت غذا را در نظر مي گيرد، انجام شود