تحليل اثر شاخص كارآفريني بر اشتغال در استان‌هاي ايران: رهيافت اقتصادسنجي فضايي

امروزه اهميت ايجاد اشتغال در جهت ثبات اقتصادي جامعه موضوعي غيرقابل ‌انكار است. توجه هرچه بيشتر به موضوع اشتغال در جامعه مي ‏تواند منجر به افزايش سطح رفاه عمومي و توسعۀ همه‌ جانبه در جامعه شود. يكي از عوامل مؤثر در ايجاد اشتغال و كاهش نرخ بيكاري، كارآفريني است. كارآفريني به‏طور گسترده به‏عنوان محرك اصلي رشد و توسعۀ اقتصادي در يك كشور شناخته مي ‏شود كه مي ‏تواند اقتصاد و جامعه را به‏ طرق متعدد و پيچيده‏ اي تحت ‌تأثير قرار دهد و سبب ايجاد فرصت ‏هاي شغلي جديد، كاهش بيكاري، ارتقاي نوآوري، ايجاد تغييرات اجتماعي و بهبود رفاه مردم شود. بنابراين، ارزيابي اثرات شاخص كارآفريني به‏ منظور ايجاد و گسترش بستر كارآفريني به‏ ويژه براي استان ‏هاي كمتر توسعه ‏يافته و مرزي با نيل به افزايش ميزان اشتغال بسيار با‌اهميت است. از اين ‏رو، هدف اين پژوهش «تحليل اثر شاخص‏ كارآفريني بر اشتغال در استان ‌هاي ايران طي بازۀ زماني 1392-1399 با رويكرد اقتصادسنجي فضايي» است. نتايج حاصل از اين بررسي در چهارچوب داده‏هاي تركيبي فضايي و براساس تخمين ‌زن دوربين فضايي نشان داد كه شاخص كارآفريني و اثرات مجاورت آن تأثير مثبتي بر افزايش ميزان اشتغال در استان ‏هاي ايران دارد. از ساير نتايج تحقيق، متغير توليد ناخالص داخلي تأثيري مثبت و معني ‏دار بر افزايش ميزان اشتغال در استان ‏هاي فوق دارند، در حالي‏كه متغيرهاي شاخص قيمت و نرخ دستمزد تأثيري منفي بر ميزان اشتغال استان ‏ها دارند. براساس نتايج تحقيق پيشنهاد مي ‏شود جهت سرريز اثرات شاخص كارآفريني به استان‏ هاي كشور، اتخاذ سياست ‏هاي ايجاد صنايع كوچك و متوسط در مناطق روستايي و شهر هاي كوچك، ايجاد جلسات استاني بين كارآفرينان برتر جهت مشاوره، انتقال تجربيات، آگاهي از مشكلات موجود در اين حوزه، آشنايي با مزيت ‏هاي نسبي مناطق مختلف كشور و بهبود زيرساخت‌هاي مختلف در مناطق محروم از طريق دولت جهت جذب هرچه بيشتر كارآفرينان انجام ‏شود.