راهبردهاي تأمين مالي جمعي در راستاي مشاركت حداكثري افراد جامعه در فعاليت‌هاي اقتصادي مبتني‌بر بند اول سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي

مدل تأمين مالي جمعي يكي از روش‌هاي نوين براي تأمين مالي پروژه‌هاي عام‌المنفعه يا داراي ريسك بالا است كه از عهده مؤسسات مالي و بانك‌ها برنمي‌آيد و اغلب رغبتي به اين پروژه‌ها نشان نمي‌دهند. اين مدل كه شباهت زيادي به آيين سنتي گلريزان دارد، دسترسي كارآفرينان به سرمايه مورد نياز را با كمك اهرم جمعيتي و سرمايه خرد افراد فراهم مي‌كند. بحران مالي سال 2008 زمينه بروز و ظهور اين ابزار را در سطح جهاني فراهم كرد، اما همچنان اين روش در ايران در ابتداي راه است. لذا، مطالعه تجربه كشورهايي همچون چين، درصورتي‌كه با اقتضاي فرهنگ و اجتماع ما هم‌نوا شود، نسخه مورد اعتنا و باارزشي است. از جمله مهم‌ترين چالش‌هاي پيش روي تأمين مالي جمعي در ايران، اوضاع نابسامان اقتصادي و سطح پايين قدرت خريد مردم، هزينه‌فرصت بالاي كارآفريني در مقابل دلالي و ضعف فرهنگ جمع‌سپاري است. چالش‌هايي كه راهكار آن در اجراي درست سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي نهفته است. با عنايت به اهميت جايگاه تأمين مالي در فضاي اقتصادي و مفاهيمي مانند درون‌زايي، مردمي‌سازي و استفاده از حداكثر ظرفيت ملي در رشد و پيشرفت اقتصادي كه ازجمله نكات كليدي مستخرج از ابلاغيه سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي است، مي‌توان توسعه ابزار تأمين مالي جمعي را به‌عنوان راهبردي قطعي براي نيل به اين اهداف در دستور كار قرار داد.