بررسي انتقادي كتاب Global Historical Sociology (جامعه‌شناسي تاريخي جهاني)

اگر ظهور حوزه مطالعاتي جامعه شناسي تاريخي را واكنشي به روش شناسي علم در عصر مدرن بدانيم، بدون شك، پيوند جامعه شناسي تاريخي و محيط بين الملل واكنشي به تقليل نقش بين الملل در بروز رويدادها و تحولات داخلي دولت ها است. به عبارت ديگر، تاثيرپذيري تحولات داخلي از محيط بين الملل زمينه ساز ظهور يك حوزه مطالعاتي نوين شده است كه طي سال ها يا دهه ابتدايي قرن ميلادي حاضر با عناوين مختلفي چون جامعه شناسي تاريخي بين الملل يا جامعه شناسي تاريخي روابط بين الملل و ... مطرح مي گردد. كتاب جامعه شناسي تاريخي جهاني به دنبال پاسخ به اين سوال مي باشد كه امكان تحليل روابط بين كشورها در سطحي پايين تر يا بالاتر از دولت ميسر است؟ به باور نويسندگان ارتباط بين دولت ها به واسطه ماهيت اجتماعي آن تنها به روابط بين دستگاه هاي سياسي ختم نمي شود. بررسي هاي بعمل آمده گوياي آن است ابهام در امكان ادغام متدولوژيك حوزه هاي جامعه شناسي و تاريخ از يك سو و بي توجهي به جايگاه دولت در دگرگوني هاي بين المللي يا همپوشاني آن با حوزه نوظهور مطالعات جهاني باعث وجود كاستي هايي در انسجام نظري و محتوايي ديدگاه مطروحه در اين اثر شده است؛ با اين حال، نگرش مذكور مي تواند در آينده با دقت بيشتري مورد توجه و توسعه قرار گيرد. در مقاله حاضر سعي خواهد شد با نگاهي انتقادي و در چارچوب روش هاي قياس و استقراء نقاط قوت و ضعف اين اثر بيان شود.