اثر عمل‌آوري بتن در محيط حاوي آلاينده نفت خام بر پارامترهاي ريزساختاري و درشت‌ساختاري بتن

حضور گسترده صنايع پتروشيمي و پالايشگاه‌هاي نفتي در غرب استان هرمزگان، موجب شده بسياري از سازه‌هاي بتني در مجاورت آلاينده‌هاي آلي قرار گيرند، اين مجاورت مي‌تواند بر پارامتر‌هاي مقاومتي و دوام بتن تأثيرگذار باشد. بر اين اساس هدف اين مقاله تأثير عمل-آوري و مجاورت كوتاه مدت و بلند مدت بتن در محيط‌هاي حاوي آلاينده‌ آلي نفت خام و تأثير آن بر دوام و مقاومت بتن از منظر ريزساختاري است. در اين پژوهش حدود 360 نمونه بتني ارزيابي شده است. نمونه‌ها به مدت 12 ماه در امولسيون‌هاي حاوي 5/0، 1، 5/1، 5/2، 5، 10، 25، 50 و 100 درصد نفت خام عمل‌آوري شده و آزمايش‌ مقاومت فشاري در سنين 1، 3، 7، 28، 90 و 365 روز روي نمونه‌ها انجام شد، همچنين تغييرات ضريب نفوذپديري نيز بررسي شده‌است. براي بررسي ريزساختاري از آزمايش تصاوير ميكروسكوپ الكترونيكي روبشي(SEM) و براي تجزيه‌وتحليل ساختاري از آزمايش طيف‌سنجي پراش انرژي پرتوايكس (EDX) استفاده‌شده است. همچنين آزمايش پراش پرتوايكس(XRD) براي بررسي تشكيل محصولات هيدراتاسيون، در محيط‌هاي آلوده به نفت خام و آناليز ساختار بلورين مواد انجام‌شده است. بر اساس نتايج حاصل شده، مقاومت نمونه‌هاي عمل‌آوري شده در امولسيون‌هاي نفت خام نسبت به نمونه شاهد وابسته به ميزان غلظت امولسيون است. مقاومت فشاري نمونه‌هاي عمل‌آوري شده در امولسيون با غلظت 100٪ نفت خام بعد از گذشت 365 روز نسبت به نمونه شاهد حدود 41٪ كاهش‌يافته است و مقاومت فشاري نمونه از MPa 41 به MPa 24 و ضريب نفوذپذيري نمونه از cm/h 7-10*2/3 به cm/h 7-10*3/15 رسيده است.