تعيين‌كننده‌هاي اقتصادي و اجتماعي ناامني غذايي كشاورزان در مناطق روستايي (مورد‌مطالعه: دهستان خير شهرستان استهبان)

امنيت‌غذايي يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي توسعه در مناطق روستايي است؛ لذا، در مطالعه پيشرو ابتدا ناامني غذايي خانوارهاي روستايي ساكن در دهستان خير واقع در شهرستان استهبان و منطقه جنوبي درياچه بختگان با استفاده از شاخص مقياس نا‌امني غذايي خانوار از بعد دسترسي (HFIAS) بررسي شد. سپس تعيين‌كننده‌هاي ناامني غذايي در خانوارهاي مورد مطالعه با استفاده از روش تخمين پروبيت ترتيبي مشخص شدند. بر اساس فرمول كوكران نمونه‌اي شامل ۳۵۰ خانوار روستايي تعيين و داده‌ها و اطلاعات مورد نياز از طريق تكميل پرسش‌نامه و به‌صورت حضوري در سال 1401 جمع‌آوري شد. نتايج نشان‌دهنده اين است كه ناامني‌غذايي از يك خانوار به خانوار ديگر و از يك روستا به روستاي ديگر به طور قابل توجهي متفاوت است. همچنين نتايج نشان مي‌دهد كه از ميان ۳۵۰ خانوار بهره‌بردار كشاورز مورد پرسش قرارگرفتن در دهستان خير، تعداد ۱۵۸ خانوار (۱۴/۴۵ درصد) برخوردار از امنيت غذايي، ۴۱ خانوار (11/71 درصد) در شرايط ناامني‌غذايي خفيف، ۱۱۲ خانوار (۳۲ درصد) در شرايط ناامني‌غذايي متوسط و ۳۹ خانوار (11/14 درصد) در شرايط ناامني‌غذايي شديد هستند. بر اساس نتايج به دست آمده از روش پروپيت رتبه‌اي متغيرهاي سن، تعداد اعضاي خانواده، تحصيلات، دسترسي به زيرساخت‌ها، داشتن توانايي پس‌انداز، وام بانكي، درآمد خارج از مزرعه تاثير معني‌دار بر گروه‌هاي مختلف امنيت و ناامني غذايي داشته است. در مقابل متغير دريافت يارانه، تاثير معني‌داري بر ناامني‌غذايي در منطقه موردمطالعه ندارد؛ بنابراين ضروري است شيوه پرداخت يارانه‌هاي مستقيم مورد بازبيني قرار گيرد.