«آرامش» در حكمت صدرايي و روانشناسي معاصر: رويكرد تحليلي

نياز به آرامش از اساسي‌ترين نيازهاي انساني به‌شمار مي رود. از پيامدهاي تحولات اجتماعي قرن اخير، گرفتاري بشر به انواع بحران‌هاي روحي و اخلاقي و در پي آن از دست دادن آرامش واقعي خود است. تفسير نامعلوم اين مفهوم نيز در آتش اين بحران‌ها دميده است. پرسش اصلي نوشتار حاضر آن است كه آرامش با نظر به حكمت صدرايي چه مختصاتي دارد و نسبتش با آرامش مطرح در روانشناسي معاصر به چه شكلي است؟ اين تحقيق در روشي كيفي و با روي‌آوردي توصيفي‌تحليلي و نيز با بهره‌مندي از تكنيك‌ها و ابزارهاي موجود در روش‌هاي تحليل اسنادي، آرامش را به دو قسم جسماني و باطني تقسيم نموده و لذات عقلي را از مراتب عاليِ آرامش در حكمت صدرايي قرار داده است. تبيين عوامل جلب و سلب آرامش از نگاه ملاصدرا نيز از ديگر يافته‌هاي پژوهش پيش رو به‌شمار مي‌روند. در روانشناسي معاصر، مدل بهزيستي ذهني (Swb) را مي توان با انواع آرامش جسمي و مراتبي نازل از آرامش باطني همسو دانست. همچنين مدل بهزيستي روانشناختي (pwb) را مي‌توان با آرامش باطني و مراتبي ديگر از آن همگرا ديد.