نقد و تحليل ديدگاه لاادري‌‌گرايانه اونامونو درخصوص اعتقاد به خدا، جاودانگي و اثرات اخلاقي آن

ميل به جاودانگي به‌عنوان يكي از تبعات حب ذات، ميلي ريشه دار در تمامي انسان هاست. ميگل.دي اونامونو انديشمندِ اگزيستانسياليست و اديب اسپانيايي معتقد است ميل به جاودانگي، منشاء دين و اعتقاد به خداست. از نظر او اندوهِ ناشي از عدمِ اطمينان نسبت به ارضاي شوق ما به وجودي بي پايان، وضعيت طبيعي ماست. به‌دنبال بروز اين وضعيتِ تراژيكِ ناشي از ناتواني عقل بشري در اثبات وجود خدا و جاودانگي، اونامونو تلاش دارد تا با اتخاذِ روشي لاادري گرايانه از طريق شوق طبيعي اما نامعقولِ همه انسان ها به جاودانگي، اثبات وجود خدا، جهنم، معناي زندگي و نهايتاً ترغيب افراد به اخلاقي تر زيستن بپردازد. از نظر او اعتقاد به جاودانگي مي تواند زمينه را براي رشد اخلاق و توسعه فردي فراهم نموده و از تكرار ملال انگيزِ تجربيات در يك زندگي ابدي اجتناب كند. در بادي امر ازجمله شائبه ها درخصوص ديدگاه اونامونو، نگاه پراگماتيستي و خردستيزي و غيرواقع گراييِ حاكم بر انديشه وي است. در اين نوشتار تلاش شده تا با تبيين مفاهيم جاودانگي، خدا، معناي زندگي، عقل و ايمان از منظر او و مقايسه آن با ديدگاه هاي كانت، نيچه، ويليام جيمز و برنارد ويليامز اين شوائب بررسي شوند. از ديگر نوآورهاي اين پژوهش، ارائه يك صورت بندي قياسي بديع مبتني‌بر ديدگاه اخلاقي اونامونو براي اثبات وجود خدا از طريق جاودانگي شخصي است.