تعريف «ارتباطات» از ديدگاه قرآن و حديث

تعريف ارتباط همواره ذهن انديشمندان دانش ارتباطات را به خود مشغول كرده و در اين مسير ده‌‌ها تعريف ارائه شده است. اين تعريف‌ها عموماً در بسترهاي هستي‌شناختي ماده‌گرا، انسان‌شناختي دارويني و فرويدي و روش‌شناختي تجربه‌گرايي ارائه شده‌اند. تحقيق فرارو با استناد به بيش از يك‌صد آموزه‌ قرآني و حديثي بنا دارد كه اين مفهوم را با روش اجتهاد، از قرآن و حديث استنطاق كند و درنهايت تعريفي ارائه كرده است كه انواع ارتباطات كلامي و غيركلامي مؤمنانه و غيرمؤمنانه را شامل مي‌شود. اين تعريف بر فرامادي بودن معناي ادراكي تأكيد دارد و منبع معنايي انسان‌ها را قلب و درون آنها، كه همان حيثيت غيبي وجود انساني است، معرفي مي‌كند كه در فرايند الهام يا وسوسه، از جهان غيب ادراك معنا كرده، آن را در ارتباطات اجتماعي خود به‌اشتراك مي‌گذارد. طبق اين تعريف، نقش محوري در فرايند مفاهمۀ اجتماعي با تشابه قلبي است كه زمينۀ همرساني معاني و ادراك مشترك از پيام‌ها را فراهم مي‌كند.