گسست حكمراني آب در ايران: قدرت و تصميم‌گيري

اعمال قدرت در سياستگذاري و برنامه‌ريزي آب در ايران مسئله و موضوع پژوهش حاضر است. مشكل آب در ايران ناشي از جاري نشدن قدرت در نظام حكمراني است. حكمراني در اين مقاله به مفهوم بايدها و نبايدهايي است كه در يك جامعه سياسي، احكامي هنجاري و رسمي را بر اعمال قدرت در سياست آب اعمال مي‌كند. سياست در بنياني‌ترين روايت عبارت است از اعمال قدرت و اينكه چه كسي، چه چيزي را، چه زماني و چگونه مي‌گيرد. برنامه‌ريزي نيز عبارت است از چگونگي تبديل دانش به عمل. اين تبديل خود گونه‌اي از تجسم و تجسد قدرت است. اعمال قدرت زنجيره‌اي متشكل از دو عنصر قدرت و تصميم است. اين مقاله با روشي تحليلي در چارچوب مدل فرايندي سياستگذاري عمومي و مديريت يكپارچه آب تأكيد مي‌كند كه گسست قدرت و تصميم اشاره به آن دارد كه اولاً، منازعه قدرت متكثري در حوزه آب وجود دارد؛ از كشاورز تا صنعتگر و ديوان‌سالار؛ ثانياً، قدرت در همه اجزاي فرايند سياستگذاري آب از بالا به پايين جريان نمي‌يابد. براي حل مشكل آب در سرزمين ايران، ضروري است به اين گسست‌ها و پر كردن خلأها در سطح فكري و عملياتي توجه شود. فرضية اين تحقيق پرداختن به دو گسست اساسي (گسست قدرت سياسي و گسست تصميم سياستي) را به‌عنوان محور راه‌حل نشان داده است.