سياستگذاري در فضاي مجازي و گودل

يكي از بحث‌هاي مهم در فضاي مجازي، مسئله دسترسي و شفافيت است. انتشار اطلاعات در فضاي مجازي همراه با مسئله دسترسي با يك مشكل مهم روبه‌روست و آن عبارت است از تصديق و راستي‌آزمايي اطلاعات منتشرشده. با توجه به اهميت راستي‌آزمايي و شفافيت اطلاعات منتشرشده در شبكه‌هاي اجتماعي در فضاي مجازي، هدف از اين تحقيق بررسي موانعي است كه در انتشار اطلاعات اين مشكل را ايجاد مي‌كنند. در مطالعه فضاي مجازي و تأثيرات اجتماعي آن در ساختار اجتماعي و فرهنگي در دوره كنوني با مدل عدم تصميم‌گيري و درباني اطلاعات مواجهيم كه در غياب مدل سياستگذاري اتفاق مي‌افتد. مدل عدم تصميم‌گيري با دوسويه ديكتاتوري عامه و فيلترينگ روبه‌روست. اين مدل در قضيه «تصميم‌ناپذيري» گودل ريشه در خاستگاه كدنويسي دارد. ورود اطلاعاتي كه اثبات‌شدني نيستند و تصديق مي‌شوند در تحليل و عدم شفافيت اطلاعات و انتشار آن در فضاي مجازي مسئله اثبات حادثه واقع‌شده را ايجاد مي‌كند. مسئله زبان رايانش است. زبان در فضاي فيزيكي و فضاي مجازي از دو قلمرو جداگانه در تصديق و اثبات صحت و سقم اطلاعات با حادثه واقع‌شده برخوردار است. در ارتباطات فضاي فيزيكي انطباق اطلاعات با حادثه واقع‌شده در قاعده زباني و روش اثبات‌پذيري بر اساس صدق، كذب، تضاد، استلزام و تناقض است. در فضاي مجازي به‌دليل بستر شبكه و تصوير و بازنمايي بر اساس محيط ويندوز كه اساس آن برنامه‌نويسي و كد است، قاعده زباني و اثبات‌پذيري بر اساس «تناظر» است. تناظر يك داده در فضاي مجازي با واقع شدن حادثه نمي‌تواند از قواعد منطق زباني اثبات‌پذيري يكساني تبعيت كند. با استفاده از روش تحليل مخاطب هويت و عامليت مخاطب در اثرگذاري رسانه بر وي از حيث مدل تصميم‌ناپذيري، مطالعه اجتماعي فضاي مجازي را انجام خواهيم داد.