تأثير 8 هفته تمرين اوتاگو بر فاكتورهاي منتخب راه رفتن در بيماران مبتلابه بيماري پاركينسون

مقدمه و اهداف فعاليت ‌هاي بدني با حفظ آمادگي جسماني و سلامت بيماران نقش پيشگيرانه و درماني در بيماري پاركينسون ايفا مي‌كنند. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير 8 هفته تمرين اوتاگو بر فاكتورهاي منتخب راه رفتن در بيماران مبتلابه پاركينسون بود.مواد و روش‌ها اين مطالعه نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و كنترل به‌صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد. جامعه آماري تحقيق حاضر كليه بيماران مبتلابه پاركينسون (با حداقل شدت 3 از مقياس هوئن و ياهر) مراجعه‌كننده به مطب پزشك متخصص مغز و اعصاب با محدوده سني 55-75 سال بودند. آزمودني‌هاي پژوهش در دو گروه تمرينات اوتاگو (16 نفر؛ با ميانگين سني 6/4±63/0 سال و وزن 5/2±65/7 كيلوگرم و قد 0/07±1/74 متر) و گروه كنترل (16 نفر؛ با ميانگين سني 5/7±63/4 سال و وزن 5/9±64/1 كيلوگرم و قد 0/09±1/72 متر) به‌ صورت تصادفي ساده تقسيم شدند. يك تمرين اوتاگو 8 هفته اي با 3 بار در هفته و هر بار به‌مدت 60 دقيقه در گروه آزمايش انجام شد. از سيستم آناليز حركت كه داراي 8 دوربين و دو صفحه نيرو بود براي ثبت فاكتورهاي منتخب راه رفتن شامل تغييرات زاويه اكستنشن مفصل زانو، طول گام و عرض گام استفاده شد. براي مقايسه هر گروه در پيش‌آزمون و پس‌آزمون از آزمون تي زوجي و براي مقايسه بين گروه‌ها از آزمون تحليل كوواريانس آنكووا استفاده شد. يافته‌ها نتايج نشان داد تفاوت معناداري در متغيرهاي طول گام، عرض گام و تغييرات اكستنشن زانو بين دو گروه آزمايش و كنترل قبل و بعد از 8 هفته تمرين ورزشي اوتاگو وجود دارد (0/100 P). همچنين نتايج نشان داد افراد مبتلا به پاركينسون پس از 8 هفته تمرينات ورزشي اوتاگو داراي طول گام بيشتر، عرض گام كمتر و ميزان اكستنشن مفصل زانوي بيشتر در هر دو پا برخوردارند.نتيجه‌گيري تمرين اوتاگو را مي ‌توان به‌عنوان يكي از روش ‌هاي آسان و كم هزينه در بهبود مؤلفه هاي راه رفتن بيماران مبتلا به پاركينسون استفاده كرد.