اثر خستگي بر زمان رسيدن به پايداري در حركت سر زدن در بازيكنان فوتبال داراي سابقه بازسازي رباط متقاطع قدامي

مقدمه و اهداف تأخير در زمان رسيدن به پايداري از عواملي است كه مي‌تواند موجب بروز آسيب و آسيب مجدد در ورزشكاران شود. به‌دليل اينكه بسياري از آسيب‌ها در زمان خستگي رخ مي‌دهد، هدف از تحقيق حاضر مقايسه اثر خستگي بر زمان رسيدن به پايداري در حركت سر زدن بين بازيكناني كه بازسازي رباط متقاطع قدامي داشتند و بازيكنان فوتبال سالم مي‌باشد.مواد و روش‌ها تحقيق حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي مي‌باشد. 24 نفر از بازيكنان فوتبال حرفه‌اي در اين تحقيق شركت كردند. 12 بازيكن فوتبال حرفه‌اي فعال سالم (گروه كنترل) و 12 بازيكن فوتبال با بازسازي رباط صليبي قدامي به روش گرافت همسترينگ (گروه آزمايش) كه 6 تا 24 ماه از بازسازي آن‌ها سپري شده باشد در اين مطالعه شركت كردند. ورزشكاران پس از پرش و عبور از مانعي به ارتفاع 7/5 سانتي‌متر تكليف ضربه سر را انجام دادند و روي صفحه نيرو فرود آمدند. بعد از پروتكل خستگي اين حركات تكرار شد. اطلاعات به‌وسيله صفحه نيرو  (Kistler instruments Sweden)جمع‌آوري شدند. از آزمون آماري مانووا در سطح معني‌داري 0/05 P براي مقايسه بين گروهي استفاده شد.يافته‌ها براساس يافته‌ها خستگي بر زمان رسيدن به پايداري در جهت داخلي- خارجي تأثيرگذار بود (0/05 P)، اما قبل از خستگي تفاوتي بين دو گروه در جهت داخلي- خارجي مشاهده نشد. همچنين در جهت‌هاي قدامي-‌خلفي و عمودي اختلاف معناداري بين دو گروه در زمان رسيدن به پايداري قبل و بعد از خستگي مشاهده نشد.نتيجه‌گيري به نظر مي‌رسد يك جلسه تمرين خستگي پلايومتريك نمي‌تواند در تمايز بين بازيكنان سالم فوتبال در جهت قدامي- خلفي و عمودي از بازيكناني كه بازسازي رباط صليبي قدامي انجام دادند، مؤثر باشد. هرچند اين تفاوت در جهت داخلي-خارجي و بعد از خستگي مشاهده شد.