تحليل قلمرو مفهوم «تضمين رعايت» در ماده يك مشترك كنوانسيون هاي ژنو1949

ماده يك مشترك كنوانسيون هاي ژنو ۱۹۴۹ مقرر مي دارد كه دول عضو مكلفند كه مفاد اين كنوانسيون ها را رعايت كنند و اجراي مفاد كنوانسيون هاي مزبور را تضمين هم بنمايند. عبارت «تضمين رعايت» كه در ابتدا عبارتي بحث‌برانگيز به حساب نمي‌آمد و بدون بحث‌هاي خاصي در بدنه كنوانسيون هاي ژنو جاي گرفته بود با گذشت زمان تبديل به عبارتي بحث برانگيز شد به نحوي كه در استفساريه كميته بين‌المللي صليب سرخ از اين كنوانسيون ها كه در سال ۲۰۱۶ منتشر شده است از «تضمين رعايت» به تعهد ساير دولت‌هاي غير درگير در يك نبرد مسلحانه، به اقدام براي تضمين رعايت مفاد كنوانسيون هاي ژنو توسط طرفين درگيري تعبيرشده است. اين در حالي است كه دهه ها منظور از عبارت «تضمين رعايت» مذكور در ماده مزبور اجراي مفاد كنوانسيون هاي ژنو توسط هر دولت متعاهد و در سرزمين و مناطق تحت كنترل آن دولت بوده است. ا ين مقاله به دنبال تحليل هر دو د يدگاه موجود در تفسير ماده يك مشترك است و در پي آن است كه به اين سؤال پاسخ دهد آيا قلمرو مفهوم «تضمين رعايت» در ماده يك مشترك قلمرو پهناوري است كه دولت هاي عضو كنوانسيون هاي ژنو را مكلف به الزام طرفين يك درگيري مسلحانه به رعايت قواعد ا ين كنوانسيون ها مي كند يا قلمرو محدودي است كه فقط دولت هاي عضو را مكلف به رعايت كنوانسيون هاي مزبور در سرزمين خود و نسبت به تمام مناطق و افراد تحت كنترل خود مي كند و فراتر از آن نمي رو د. در اين مقا له نگارنده به دنبال آن است كه با روش كتابخانه اي و بررسي اسناد حقوقي و آراي قضايي و با استفاده از نوشته هاي حقوق دانان بين المللي اثبات كند كه تعهد دولت هاي عضو كنوانسيون هاي ژنو در «تضمين رعايت» اين كنوانسيون ها محدود به رعايت كنوانسيون هاي مزبور در سرزمين خود و نسبت به تمام مناطق و افراد تحت كنترل خود است و دولت هاي مزبور تعهدي براي انجام اقدامي فراتر از اين ندارند.