واكاوي ارتباط مؤلفه‌هاي تأثيرگذار بر ايجاد حس دل‌بستگي به محيط در مدارس متوسطه دخترانه اروميه بر اساس نظريه سيمون؛ نمونه موردي: پايه هفتم مدارس دخترانه ناحيه 2 اروميه

امروزه طراحي محيط‌هاي آموزشي به‌عنوان عرصه رشد و تكامل نوجوانان به‌عنوان نسل آينده، فراتر از ساحت كالبدي، از اهميت ويژه‌اي برخوردار است كه نوجوانان در طول دوران تحصيل خود به آن معنا بخشيده و به آن دلبسته مي‌شوند. مكان از جنبه‌هاي مادي و غير مادي، نوعي احساس را در كاربران خود القا مي‌كند كه مي‌تواند نوعي دلبستگي به مكان در افراد ايجاد نمايد و اين دلبستگي منجر به ايجاد روابط اجتماعي بين افراد و محافظت از مكان مي‌شود. براي افزايش حس دلبستگي به مكان نظريه‌هاي متعددي از جمله نظريه سيمون مطرح شده است. هدف از اين پژوهش شناسايي مؤلفه‌هاي تاثيرگذار نظريه سيمون (Being of place - Becoming of place) و ارتباط آن‌ها با حس دل‌بستگي به مكان در مدارس مي‌باشد. در جهت تحقق اهداف، ابتدا با روش تحقيق توصيفي- تحليلي در بستري پيمايشي و بامطالعۀ منابع كتابخانه‌اي نظريه سيمون بررسي و مؤلفه‌هاي موثّر به‌صورت چارچوب نظري تدوين گرديد و سپس با استفاده از روش تحليل عامل تأييدي به اولويت‌بندي و ارتباط مؤلفه‌ها پرداخته شد. جامعه آماري پژوهش شامل 7404 نفر از دانش‌آموزان دختر پايه هفتم متوسطه اول مدارس دولتي ناحيه 2 شهر اروميه كه تعداد نمونه 365 نفر از فرمول كوكران بدست آمد. گردآوري اطلاعات از طريق پرسشنامه مؤلف ساخت انجام پذيرفت. يافته‌ها نشان داد در اين پژوهش از ميان متغيرهاي درون‌زاي مدل نظريه سيمون شامل تقويت مكاني، مكان آفريني، تحقق مكاني، رهايي مكاني، هويت مكاني و تعامل مكاني، مولفه‌هاي تاثيرگذار بر حس دلبستگي در مدارس دخترانه عبارتند از تقويت مكاني، مكان‌آفريني و تحقق مكاني. همچنين نتايج نشان داد كه تحقق مكاني نقش واسطه‌اي در ارتباط با  تقويت مكاني و مكان آفريني دارد لذا مي‌توان با ارتقاي متغير تقويت مكاني، تحقق مكاني را افزايش داد و از اين طريق به ارتقاي حس دلبستگي به مكان به كمك متغير مكان آفريني رسيد.