شناسايي و ارزيابي عوامل كالبدي مؤثر بر قابليت حضورپذيري فضاي باز مجتمع‌هاي مسكوني براي كودكان 3 تا 6 ساله

ضرورت تأمين مسكن انبوه، منجر به تمركز بر توده‌ ساختماني و عدم توجه به قابليت‌هاي فضاي باز مجتمع‌ مسكوني براي پاسخگويي به نياز ساكنان شده است كه كودكان به دليل اهميت بازي و تعامل با يكديگر، بيشترين آسيب را از فضاي باز طراحي نشده مي‌بينند. لذا عدم شناخت قابليت حضورپذيري فضا كه موجب ايجاد محوطه‌هاي بدون برنامه شده، لزوم بازنگري در طراحي فضاي باز مجتمع‌هاي مسكوني را ضروري ساخته است. پژوهش حاضر در پي پاسخگويي به اين سؤال است كه عوامل كالبدي به چه ميزان بر قابليت حضورپذيري فضاي باز مجتمع‌هاي مسكوني براي كودكان 3 تا 6 ساله مؤثرند و باهدف ارائه مدلي از ارتباط مؤلفه‌ها در پي دستيابي به ميزان تأثير هريك از عوامل كالبدي بر حضورپذيري فضاي باز انجام‌شده است. اين پژوهش ابتدا به روش كيفي و با استدلال منطقي به دنبال شناخت مفهوم حضورپذيري بوده و سپس مؤلفه‌هاي مستخرج در قالب 350 پرسشنامه بين مجتمع‌هاي منتخب شهر ساري مورد سنجش قرار داده شد. داده‌هاي آماري با نرم‌افزار Lertap تحليل گرديده و به‌منظور بررسي ميزان ارتباط بين مؤلفه‌ها در هريك از مجتمع‌ها از آزمون رگرسيون چندگانه در SPSS استفاده‌ شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه حضورپذيري فضاي باز توسط چهار عامل جهت‌گيري، خوگيري، خاطره‌انگيزي و يگانه‌پنداري قابل‌سنجش است و مؤلفه‌هاي كاراكتر مشخص مكان و تعلق مكان در يگانه‌پنداري، شفافيت فضايي و توالي نشانه‌ها در جهت‌گيري، فعاليت‌ و رويدادها و معناي مكان در خاطره‌انگيزي و درنهايت شناخت حدود مكان و تغييرات كالبدي در خوگيري به ترتيب بيشترين تأثير را بر قابليت حضورپذيري فضاي باز مجتمع‌هاي مسكوني دارند.