مقايسه اثربخشي زوج درماني هيجان مدار و زوج درماني ساختاري بر عدالت زناشويي و راهبردهاي حفظ رابطه در زوجين متعارض

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي زوج درماني هيجان مدار و مقايسه آن با زوج درماني ساختاري بر عدالت زناشويي و راهبردهاي حفظ رابطه در زوجين متعارض بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري دوماهه بود؛ جامعه آماري پژوهش حاضر 205 زوج مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر شيراز در شش‌ماهه آخر سال 1399 بود كه پس از غربالگري با پرسشنامه تعارض زناشويي ثنايي (1387)، 60 زوجي كه از نقطه برش 150 نمره بيشتري گرفته بودند به شيوه در دسترس انتخاب و به پرسشنامه‌هاي عدالت زناشويي و راهبردهاي حفظ رابطه استنفورد، داينتون و هاس (2000) پاسخ دادند و در گروه‌هاي آزمايشي زوج درماني هيجان مدار (10 زوج)، گروه آزمايشي زوج درماني ساختاري (10 زوج) و گروه گواه (10 زوج) به صورت تصادفي جايگزين شدند. هر دو گروه آزمايش به مدت هشت جلسه 90 دقيقه‌اي تحت مداخله زوج درماني هيجان مدار جانسون (2004) و زوج درماني  ساختاري مينوچين (1974) قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي را دريافت نكردند. داده‌ها با استفاده از واريانس مختلط اندازه‌هاي مكرر تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد زوج درماني هيجان مدار (8.97=F و 0.005=P) و زوج درماني ساختاري (10.04=F و 0.003=P)  برافزايش عدالت زناشويي و زوج درماني هيجان‌مدار (59.60=F و 0.001=P) و زوج درماني ساختاري ‌(19.29=F و 0.001=P) بر راهبردهاي حفظ رابطه در زوجين متعارض مؤثر است و اين تأثير در مرحله پيگيري نيز پايدار بود؛ نتايج آزمون تعقيبي نيز نشان داد كه تفاوت بين دو گروه زوج درماني هيجان مدار و زوج درماني ساختاري در متغيرهاي عدالت زناشويي و راهبردهاي حفظ رابطه معنادار نيست. نتيجه‌گيري: يافته ها شواهدي را پيشنهاد مي‌كند كه مداخله زوج درماني هيجان مدار و زوج درماني ساختاري براي افزايش عدالت زناشويي و راهبردهاي حفظ رابطه در همسران دچار تعارض زناشويي روش مناسبي است.