اثربخشي درمان مبتني بر كارآمدي هيجاني بر خودكنترلي و صميميت زنان آسيب ديده از تروماي پيمان شكني همسر

هدف: هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان مبتني بركارآمدي هيجاني بر خودكنترلي و صميميت زنان آسيب ديده از تروماي پيمان‌شكني همسر بود. روش پژوهش: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون ‌‌_ پس‌آزمون با گروه گواه و پيگيري دو ماهه و جامعه آماري اين پژوهش زنان آسيب ديده از پيمان‌شكني همسر مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ بود كه پس از غربالگري با مقياس سنجش اختلال پس از آسيب (وددرز و همكاران،۱۹۹۴) ۳۰ نفر به صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل به صورت تصادفي جايگزين شدند(هرگروه 15 نفر). ابزارهاي پژوهش پرسشنامه خودكنترلي (تانجي و همكاران،۲۰۰۴) و صميميت (واكر و تامپسون،۱۹۸۳) بود. گروه آزمايش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقيقه‌اي تحت درمان مبتني بركارآمدي هيجاني مك‌كي و وست (۲۰۱۶) قرار گرفت، اما گروه گواه تا پايان مرحله پيگيري، هيچ مداخله‌اي را دريافت نكردند؛ سپس هر دو گروه در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به وسيله پرسشنامه‌هاي خودكنترلي و صميميت مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس اندازه‌هاي تكراري تحليل شد. يافته‌ها: نتايج حاكي از تأثير درمان مبتني بركارآمدي هيجاني بر خودكنترلي (P 0/001, F=22/479) و صميميت (P 0/001, F=57/14) در مرحله پس‌آزمون و پايداري اين تأثير در مرحله پيگيري بود. نتيجه گيري: بنابر نتايج اين پژوهش براي بهبود خودكنترلي و صميميت زنان آسيب ديده از تروماي پيمان‌شكني همسر مي‌توان از درمان كارآمدي هيجاني استفاده نمود.