بررسي امتزاج در تصريف فارسي و انگليسي در چارچوب نظريه صرف طبيعي

ويژگي هاي تصريفي در زبان ها داراي تنوع است و هر زبان در بيان روابط دستوري خود از طيفي از اين ويژگي ها بهره مي جويد. گاه در تصريف يك مقوله دستوري، شرايط معنايي اقتضا مي كند كه چندين ويژگي تصريفي به‌طور هم‌زمان با هم به كار رود تا توصيف درست و دقيقي از رخداد بيان شود. در اين صورت، هم‌زماني در كاربرد ارزش هاي تصريفي به‌گونه‌اي درهم‌تنيده شكل مي‌گيرد و پديده امتزاج رخ مي دهد. هدف اصلي پژوهش پيش رو آن است كه به بررسي صورت هاي امتزاجي اعم از تكواژهاي واژ آميخته، صورت هاي مكمل و در كل همجوشي‌ها در تصريف دو زبان انگليسي و فارسي بر اساس نظريه صرف طبيعي بپردازد تا از اين رهگذر ميزان طبيعي بودن اين صورت ها را در مقولات دستوري اسم، فعل، صفت و ضمير هر دو زبان بررسي نمايد و به اين پرسش پاسخ دهد كه وجوه اشتراك و افتراق اين دو زبان از نظر ميزان امتزاج و طبيعي بودن تصريف و قواعد تصريفي چيست. داده هاي فارسي از پيكره پايگاه دادگان زبان فارسي و داده ها ي انگليسي از پايگاه پيكره انگليسي آمريكايي معاصر به روش نمونه‌گيري ‌تصادفي بر اساس تعداد واژه‌ مساوي انتخاب‌شده، سپس بر پايه نظريه صرف طبيعي مورد بررسي قرار گرفته ‌است. نتايج نشان‌ مي‌دهد كه پديده امتزاج در تصريف هر دو زبان رخ مي‌دهد و در صورت هاي تصريفيِ مقوله‌هاي دستوري، در قالب تجميع نقشي، صورت هاي مكمل قوي و ضعيف و همچنين تكواژهاي واژ آميخته قابل مشاهده است. در هر دو زبان بسامد فرآيند امتزاج در تصريف فعل بيش از مقولات ديگر يعني اسم و صفت و ضمير است و اين امر از وجوه اشتراك اين دو زبان است. در مقوله ضمير، در انگليسي تنوع امتزاجي بيشتري ديده‌مي‌شود. يكي از دلايل آن وجود ويژگي جنسيت در تصريف ضماير انگليسي و نبود آن در فارسي است. نتايج پژوهش مبين اين واقعيت است كه صورت‌هاي تصريفي داراي امتزاج از مهم‌ترين اصول نظريه صرف طبيعي كه وجود رابطه يك‌به‌يك دوسويه بين صورت و نقش است تبعيت نمي‌كنند. آنها معيارهاي طبيعي بودن را مخدوش كرده و سبب كاهش ميزان طبيعي بودن دو نظام تصريفي فارسي و انگليسي مي‌شوند