رابطه بين بيش حمايت گري مادر در فرهنگ ايراني و باورهاي اضطرابي مادر با اضطراب كودك: نقش واسطه اي عواطف مثبت و منفي مادر

هدف پژوهش حاضر، تعيين رابطه بين بيش حمايت گري مادر در فرهنگ ايراني و باورهاي اضطرابي مادر با اضطراب كودك و نقش واسطه اي عواطف مثبت و منفي مادر بود. جامعه آماري، تمامي مادران داراي كودكان 2 الي 8 ساله ساكن تبريز و اروميه در سال 1400 و 1401 بود كه به مركز مشاوره آرامش انديشه تبريز و آرامش اروميه مراجعه كرده بودند. نمونه پژوهش شامل 225نفر بود كه به صورت در دسترس انتخاب شدند. روش پژوهش همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جهت گردآوري داده ها از مقياس رابطه مادر كودك راس (1961)، مقياس اضطراب پيش دبستاني اسپنس و همكاران (2001)، پرسشنامه باورهاي اضطرابي فرانسيس و چوربيتا (2010) و مقياس عواطف مثبت و منفي واتسون و همكاران (1998)، استفاده شد. براي تحليل داده ها از ضريب همبستگي و تحليل مسير با نرم افزارهاي SPSS-24 وAmos- 24 استفاده شد. نتايج نشان داد باورهاي اضطرابي، عاطفه مثبت و منفي مادر با اضطراب كودك رابطه معني داري دارد و بين بيش حمايت گري مادران و باورهاي اضطرابي مادر با اضطراب كودك با نقش واسطه اي عواطف مثبت و منفي مادر رابطه معني دار وجود دارد (0.001 p). هم چنين مدل از برازش مطلوبي برخوردار بود. با توجه به نتايج به دست آمده ويژگي هاي روان شناختي مادران در فرهنگ ايراني و سبك هاي تربيتي مبتني بر فرهنگ بر اضطراب كودك تاثير گذار است.