تاثير هشت هفته تمرينات كنترل حركتي و رهاسازي ميوفاشيال بر استقامت عضلاني ناحيه مركزي بدن افراد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي

هدف:كمردرد يك مشكل بهداشتي عمده در سراسر جهان است كه جامعه امروز درگير آن مي باشد كه باعث بدتر شدن وضعيت عملكردي، كيفيت زندگي و زندگي اجتماعي مي شود. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي تاثير هشت هفته تمرينات كنترل حركتي و رهاسازي ميوفاشيال بر استقامت عضلاني ناحيه مركزي بدن در افراد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي بود.روش بررسي:مطالعه حاضر از نوع شبه تجربي مي باشد در اين مطالعه تعداد 16 مرد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي با تشخيص پزشك جراح مغز و اعصاب، به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي و مساوي در دو گروه مداخله(سن 6/1±30/2 سال، شاخص توده بدني 3/7±23/7 كيلوگرم بر متر مربع) و كنترل (سن 4/8±26/2 سال، شاخص توده بدني 5/4±25/6 كيلوگرم بر متر مربع) قرار گرفتند. نمونه هاي گروه مداخله به مدت زمان هشت هفته، هفته اي 3 جلسه به انجام تمرينات كنترل حركتي و رهاسازي ميوفاشيال و گروه كنترل در همين مدت زمان به انجام تمرينات كنترل حركتي مشابه گروه مداخله پرداختند. استقامت عضلات فلكشن تنه (آزمون مك گيل) و عضلات اكستنشن تنه (بيرينگ سورنسن) (Biering-Sorensen Test) آزمودني ها قبل و بعد از هشت هفته تمرين مورد ارزيابي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش آناليز واريانس با اندازه هاي تكراري در سطح خطاي پنج درصد و با استفاده از نسخه ي 26 نرم افزار SPSS انجام شد.يافته ها:تمرينات كنترل حركتي با و بدون رهاسازي ميوفاشيال باعث ايجاد افزايش معنادار در مقدار استقامت عضلاني (آزمون مك گيل و بيرينگ سورنسن)، بعد از تمرين نسبت به قبل تمرين بوده است (0/001 p). استقامت عضلاني (آزمون مك گيل و بيرينگ سورنسن) بين دو گروه كنترل و تجربي تفاوت معنادار نداشت (0/05 p). همچنين تغييرات استقامت عضلاني در قبل و بعد تمرين بين دو گروه كنترل و تجربي تفاوت معناداري مشاهده نگرديد (0/05 p). نتيجه گيري:با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر، مي توان نتيجه گرفت تمرينات كنترل حركتي با و بدون رهاسازي ميوفاشيال مي تواند موجب بهبود استقامت عضلاني ناحيه مركزي بدن در افراد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي گردد هرچند تاثير تمرينات كنترل حركتي و رهاسازي ميوفاشيال بر استقامت عضلاني ناحيه مركزي بدن بيشتر از تمرينات كنترل حركتي به تنهايي بود ولي ميزان اين تاثير معنادار نبود. بنابراين، به نظر مي رسد كه هر دو پروتكل تمريني بتوانند به عنوان يك روش مفيد براي توانبخشي افراد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي استفاده شوند.