تأثير پسازبان در تغيير ساختارهاي زباني و فرهنگي دورۀ پست‌اومانيسم

انسان صنعتي سعي دارد با ورود به عصر ديجيتال و آگاهي ازيك‌سونگري اومانيسم، نگاه خود را نسبت به جهان گسترش ‌دهد و در اين راه نياز به تغيير زبان دارد. آلستر پني كوك در كتاب زبان‌شناسي كاربردي پسا‌انسان‌گرا (2016) تعريف تازه‌اي از مفهوم زبان ارائه داده است كه در ايران تازگي دارد و متأثّر از نگرش پسااومانيستي و ريشه‌هاي پديدارشناسانه و مباحث شناختي به‌ويژه بدن‌مندي است. در اين نگاه، زبان تنها ابزار ارتباطي و خاصّ انسان نيست، بلكه انسان با دخالت تمام حواسّ پنجگانه در تعامل با انسان هاي ديگر و حيوان و گياه و اشيا به سر مي‌برد و همۀ آنها در درك و دريافت و شناخت او اثر مي‌گذارند. پژوهش حاضر كه با هدف تغيير زبان به‌منزلۀ تغيير نگرش به روشي توصيفي-تحليلي انجام شده در پي پاسخ به اين دو پرسش اساسي است كه پسازبان چه تغييري در مفهوم سوسوري زبان ايجاد كرده است و اين تغييرات چه تأثيري بر ساختارهاي اجتماعي و فرهنگي دارد. نتايج حاصله مبتني بر آن است كه پسازبان در زبان شناسي كاربردي پساانسان‌گرا، تعريف جديدي از زبان ارائه مي‌دهد كه مانند زبان‌شناسي سوسور مبتني بر رابطۀ بين‌الاذهاني اشخاص و اتّكا به زبان معيار نيست، بلكه سعي دارد ارتباط زباني بين انسان و اشيا و غيرانسان را به گونه‌اي برقرار كند كه منجر به درك و تعامل عميق‌تر و نوعي هم‌پيوندي بين همۀ موجودات كرۀ زمين شود تا از اين راه به جبران خسارت‌هاي زيست‌محيطي ناشي از عصر صنعتي سرمايه‌داري اومانيستي و برقراري عدالت بين گونه‌هاي انساني، زباني و غير‌انساني بپردازد.